Αθήνα όμορφη

Η εποχή σφραγίζεται.

Μακαριστός π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

1. Η εποχή μας σφραγίζεται καθοριστικά από μια νέα ιστορική συγκυρία, τη Νέα Παγκόσμια Τάξη πραγμάτων, ως στρατιωτικοπολιτική έκφραση της Νέας Εποχής, που ορίζεται αφετηριακά από τον πόλεμο του Κόλπου και την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», το κενό του οποίου έσπευσε να καλύψει η αναδυθείσα παγκόσμια Μονοκρατορία, η Pax Americana, που μεταφέρει τον κόσμο μας αναδρομικά στην ενότητα της Pax Romana και σ’ ό,τι αυτή μπορεί να περικλείει για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η ανθρωπότητα εντάχθηκε σ’ ένα παγκόσμιο σύστημα πολιτικής και αξιών, που ελέγχει και διαμορφώνει καθολικά, μέσω της ενιαιοποιούμενης παιδείας και των κατευθυνόμενων Μ.Μ.Ε., τον άνθρωπο και την κοινωνία ως πλανητικό άνθρωπο και πλανητική-ολιστική κοινωνία.

Στο σημείο αυτό επιτρέπεται ένας παραλληλισμός: Στις 11.5.330 αναδύεται ένα νέο ιστορικό μέγεθος, η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης (Ρωμανία από τον δ΄ αι. ή «Βυζαντίου» από το 1562), που υποστασιωνόταν με το τρίπτυχο: εκχριστιανισμένος ρωμαϊκός κρατικός φορέας-ελληνικός πολιτισμός/παιδεία και χριστιανική ορθοδοξία, ως ψυχή και ζωοοποιητική δύναμη του νέου αυτού παγκόσμιου μορφώματος.

Η σημερινή Νέα Εποχή, ως παγκόσμια αυτοκρατορία, ανατρέπει και υποκαθιστά το παλαιό με το δικό της τρίπτυχο: παγκόσμια πολιτική εξουσία–παγκόσμιος πολιτισμός, με την προϊούσα επικράτηση του δυτικού πολιτισμού, και παγκόσμια θρησκεία, ως Πανθρησκεία, για τη διαμόρφωση ολιστικής συνείδησης πάνω στην πανθεϊστική βάση: Όλοι ένα – όλοι Θεός! Μέσα στην πολυωνυμία του Υδροχοϊκού Μεσσία αθετείται η μοναδικότητα και αποκλειστικότητα του ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου στη δυνατότητα σωτηρίας ως θέωσης. Η ιδεολογία της Νέας Εποχής συνιστά, έτσι, πρόκληση ουσιαστική για την Ορθοδοξία.

Η Νέα Εποχή συνδέεται με τη μόνιμη πια στο δυτικό κόσμο χιλιαστική προσδοκία (ευδαιμονισμός), στα όρια μιας ενδοκοσμικής εσχατολογίας καθολικής ευημερίας και ειρήνης. Η ηχηρότητα αυτών των επαγγελιών δεν αποτρέπει όμως την απογοήτευση, καθώς γίνεται φανερό, ότι απλώς αναπαράγεται το παλαιό σύστημα με όλη την παθολογία και παθογένειά του.

2. Η Νέα Τάξη οδήγησε σε μια (νέα) Μονοκρατορία, την κυριαρχία μιας (νέας) παγκόσμιας Υπερδύναμης. Τα Χριστούγεννα εμείς οι ορθόδοξοι ψάλλουμε στο υπέροχο τροπάριο της Αγίας Κασσίας ή Κασσιανής, για τη «νέα τάξη» και την εγκόσμια μονοκρατορία της Παλαιάς Ρώμης, τα λόγια: «υπό μίαν βασιλείαν εγκόσμιον τα έθνη εγένοντο».

Σήμερα τα έθνη της εποχής μας «γίνονται» και πάλι υπό μια παγκόσμια βασιλεία, εντασσόμενα -αναγκαστικά και στανικά- σ’ ένα κατασκευασμένο παγκόσμιο πολιτικό σχήμα, με την επιβολή σ’ όλα τα επίπεδα και όλους τους χώρους της μονοκράτειρας δύναμης. Η κατασκευασμένη αυτή «αλλαγή» εκφράζεται, πράγματι, αριστουργηματικά και προφητικά συγχρόνως στο γνωστό βιβλίο του George Orwell «1984». Αυτή είναι η Νέα Εποχή (New Age).

Η Νέα Εποχή κινείται, λοιπόν, σε τρία επίπεδα: το πολιτικό, που σημαίνει κατίσχυση μιας υπερδύναμης με μονοκρατορικό παγκόσμιο ρόλο. το πολιτιστικό, με την επικράτηση ενός ραφιναρισμένου και ανανεωμένου δυτικού (φραγκογερμανικού) πολιτισμού. Τα γραφόμενα από κοινωνιολόγους του συστήματος, όπως ο Χάντιγκτον ή ο Ετζιόνι, κατά τη δική μου ανάγνωση, αυτό ακριβώς εκφράζουν: τη διαφοροποίηση του δυτικού πολιτισμού από την Ορθοδοξία και το Ισλάμ (ως διαπίστωση είναι απόλυτα ακριβής) για την επιβολή, στην επερχόμενη πολιτισμική σύγκρουση, του ευρωαμερικανικού «πολιτισμού» (της υποκουλτούρας, του ρέηβ, των ναρκωτικών και της κόλας).

Το τρίτο επίπεδο είναι το θρησκευτικό. Οι συνάξεις στην Ασσίζη (1986 κ.ε.) – διαθρησκειακές συμπροσευχές δηλαδή υπό την ηγεσία του Πάπα –δείχνουν, ότι τέθηκε ήδη σε λειτουργία ο σχετικός μηχανισμός, για την επικράτηση της παγκόσμιας θρησκείας με βάση την αρχή, ότι κάθε θρήσκευμα προσφέρει σωτηρία (πανθρησκειακή εκδοχή της «θεωρίας των κλάδων»). Αυτά απαιτούν, φυσικά, αναίρεση του Χριστιανισμού, και μάλιστα στην αυθεντικότητά του (Ορθοδοξία).

Θα μπορούσαμε ίσως να προσθέσουμε και ένα τέταρτο επίπεδο, το επιστημονικό, με την εξέλιξη της Βιολογίας και των ειδικών επιστημονικών κλάδων της (Βιογενετική – Βιοτεχνολογία – Γενετική Μηχανική), που προσφέρουν δυνατότητες απεριόριστες «προς χρήσιν» από την Υπερδύναμη, όποτε θελήσει να χρησιμοποιήσει όλες τις σχετικές επιστημονικές ανακαλύψεις-εξελίξεις για την ευκολότερη και ευρύτερη επικράτησή της.

3. Ο συνειδητά Ορθόδοξος εντάχθηκε στην Ενωμένη Ευρώπη, με συγκεκριμένες βεβαιότητες, που θα αποβούν καθοριστικές για την περαιτέρω παρουσία και στάση του μέσα σ’ αυτήν και γενικά στη νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Έχει σαφή συνείδηση της διαμετρικής διαφοράς ορθόδοξου και δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού.

Όλες οι εκφάνσεις του ελληνορθόδοξου πολιτισμού αποτυπώνουν τον αγώνα του ανθρώπου για την τελείωση της ύπαρξής του μέσα στην άκτιστη και θεουργική θεία χάρη. Στόχος του δεν είναι ο εξανθρωπισμός ή η ηθική βελτίωση του ανθρώπου, αλλ’ η υπέρβαση της κτιστότητάς του, με την ανάδειξη του ανθρώπου σε Θεάνθρωπο «κατά χάριν». Ανθρωπολογικό πρότυπο της Ορθοδοξίας δεν είναι ο «καλός καγαθός» άνθρωπος, αλλ’ ο Θεάνθρωπος.

Οι ορθόδοξοι λαοί στην πλατιά διαστρωμάτωσή τους είναι ζυμωμένοι μέσα σ’ αυτή την πολιτισμική παράδοση και παρά τις αναμφισβήτητες αλλοιωτικές επιρροές, που έχουν δεχθεί στην ιστορική τους πορεία, διακρατούν στη συνείδησή τους τα ζώπυρα αυτής της παράδοσης, που εκφράζεται στις οριακές στιγμές της ως «ανθρωπιά» και «φιλότιμο», όροι πρακτικά άγνωστοι σήμερα στον πολιτισμό της Δύσης.

Η δυτική κοινωνία, μέσα στις ιστορικές μεταλλαγές της (μετά από τα ισχυρά ρήγματα στην πολιτιστική συνέχειά της: αναγέννηση, διαμαρτύρηση, διαφωτισμός), έχει οδηγηθεί σε μιαν άλλη στάση ζωής, ριζικά αποστασιοποιημένη από τον ορθόδοξο πολιτισμό της προκαρλομάγνειας περιόδου της.

Η μετακαρλομάγνεια Ευρώπη, αποκομμένη από την πατερικότητα, ανέπτυξε έναν πολιτισμό που έχασε κυριολεκτικά την αυθεντική έννοια του Θεού, του ανθρώπου και της κοινωνίας. Ενώ δε παρήγαγε μια εκθαμβωτική επιστημονική πρόοδο, αποδεικνύεται εντελώς ανίσχυρη να διαπλάσει ανθρώπους, που να μπορούν να χρησιμοποιούν τα επιτεύγματα της επιστήμης για τη σωτηρία του ανθρώπου και όχι την καταστροφική εκμετάλλευσή του. Και μόνο οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ως δημιουργήματα της Ευρώπης και του πολιτισμού της, δείχνουν που μπορεί να οδηγήσει ο «χωρίς Θεό», ρομποτοποιημένος, ευρωπαϊκός (δυτικός) άνθρωπος.

4. Η Ενωμένη Ευρώπη και η τροφοδοτούμενη από αυτήν δυτική κοινωνία παρουσιάζονται για την Ορθοδοξία ως αγρός ιεραποστολικός, χώρος μαρτυρίας του λόγου και του τρόπου (στάσης ζωής), που συνιστά την ουσία της ορθόδοξης παράδοσης.

Αυτή μπορεί να είναι η δική μας προσφορά στον παραπαίοντα σημερινό κόσμο, όσο περίεργο και αν φαίνεται αυτό στον δυτικοποιημένο Έλληνα πολιτικό ή διανοούμενο. Διαφορετικά, η παρουσία μας δεν θα είναι μόνο χωρίς σημασία, αλλά θα ολοκληρώσει την υποτέλεια και αλλοτρίωσή μας.

Η παρουσία της Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο οφείλει να είναι πρωταρχικά πνευματική και λειτουργική.

Η Θεία Λειτουργία, με όλη τη λατρεία μας, είναι ο σημαντικότερος θησαυρός μας, διότι περικλείει και διασώζει δυναμικά το φρόνημα και τη ζωή των Αγίων μας, την πίστη και τον θεόνομο τρόπο ύπαρξής τους. Η ασκητική παράδοση των Αγίων μας, αρχαίων και νέων, είναι η πηγή του πολιτισμού μας, πεμπτουσία του οποίου είναι ο λόγος του Χριστού μας «μακάριον εστι διδόναι μάλλον ή λαμβάνειν» (Πραξ. 20, 35), που αναιρεί την εγωιστική βουλιμία και ατομοκρατική υστερία. Είναι αυτό που λέει ο λαός μας: «Κάμε το καλό και ριξ’ το στο γιαλό». Δεν γνωρίζω αν υπάρχει σε άλλους λαούς αυτή η παροιμία! Και όπως είπε ο Αριστοτέλης, στις παροιμίες ενός λαού αποταμιεύεται η συνείδηση και πείρα του.

Βέβαια, οφείλω μια διευκρίνηση. Όταν ο Στ. Ράνσιμαν υποστήριζε, ότι ο 21ος αι. θα είναι «ο αιώνας της Ορθοδοξίας», προϋπέθετε τους Ορθοδόξους. Ο βαθύς αυτός γνώστης της αγιοπατερικής και ησυχαστικής παράδοσης δεν εννοούσε, φυσικά, μιαν εθιμική «ορθοδοξία», ιδεολογικοποιημένη και σκανδαλίζουσα τις συνειδήσεις, εξουσιαστική και διεκδικητική της εξουσίας, όλα αυτά που περικλείει ο όρος «ορθοδοξισμός».

Ο Ράνσιμαν ταυτιζόταν στο θέμα αυτό με τον Μακρυγιάννη. Για τη «μαγιά» του ελληνορθόδοξου – ρωμαίϊκου Γένους μιλούσε κι αυτός. Αυτή η «μαγιά» μπορεί να λειτουργήσει ως πνευματικός καταλύτης. Όχι μόνο για τον νεοεποχίτικο κόσμο, αλλά και για μας τους ανίατα ξενομανείς Νεοέλληνες.

Ρεσάλτο-τεύχος 1, Δεκέμβριος 2005

yiorgosthalassis.

thesecrectrealtruth

Ηριγόνη η Αλήτις και το έθιμο της Αιώρας

Βίκυ Γιώβη
Η Η ρ ι γ ό ν η ή Εριγόνη σύμφωνα με τη μυθολογία ήταν κόρη του Ικαρίου ή Ικαρίωνα, τον οποίο επισκέφτηκε ο Διόνυσος. Ήταν μία από τις αρχαιότερες θρυλικές μορφές που συνδέονται με την Αττική. Προς ανάμνησή της είχε θεσπιστεί η αρχαία Αθηναϊκή εορτή της Α ι ώ ρ α ς.
Όταν ο Δ ι ό ν υ σ ο ς έφθασε ξένος στην Αττική, για να διδάξει στους ανθρώπους την καλλιέργεια της αμπέλου και την παρασκευή του οίνου, ο φτωχός χωρικός Iκάριος τον φιλοξένησε κάποιο βράδυ χωρίς να γνωρίζει ότι φιλοξενεί τον θεό. Ο Απολλόδωρος προσδιορίζει ότι αυτό έγινε στα χρόνια που βασίλευε ο Πανδίονας στην Αθήνα.
Ο Διόνυσος ευχαριστήθηκε από τις περιποιήσεις του και σε ανταπόδοση της φιλοξενίας που του προσφέρθηκε του δίδαξε την α μ π ε λ ο υ ρ γ ί α και την ο ι ν ο π ο ι ί α.
Λέγεται επίσης ότι ο θεός Διόνυσος ερωτεύτηκε την Ηριγόνη και μαζί απέκτησαν ένα γιο, τον Σ τ ά φ υ λ ο.
Μολονότι ο Ο ι ν ε ύ ς είναι ο πρώτος θνητός που ο Διόνυσος του χάρισε το κλήμα, ο Ικάριος τον πρόλαβε στην παρασκευή του οίνου.
Ο Διόνυσος χάρισε στον Ι κ ά ρ ι ο και ένα ασκί κρασί με την εντολή να το κεράσει στους γείτονές του ή σε βοσκούς. Αυτός θέλησε να μοιραστεί την καινούρια γνώση με άλλους ανθρώπους.
Γέμισε λοιπόν ασκούς με κρασί και επισκεπτόμενος τα χωριά και τις εξοχές της Αττικής πάνω σε άρμα, ακολουθούμενος από τη σκυλίτσα του, Μ ο ί ρ α ή Μαίρα, κερνούσε τους γεωργούς και τους βοσκούς στο δάσος του Μαραθώνα, κάτω από το όρος Πεντελικό, οι οποίοι δοκίμασαν το ποτό και, καθώς τους προκάλεσε μεγάλη ευχαρίστηση, εξακολουθούσαν να πίνουν, και μάλιστα ανέρωτο κρασί, ἂκρατον οἶνον-σε αντίθεση με την πάγια τακτική των Ελλήνων, που την συναντάμε στη συνέχεια, να πίνουν τον οίνο νερωμένο-και σε μεγάλες ποσότητες.
Αλλά όταν οι βοσκοί ή οι γείτονες ήπιαν κρασί για πρώτη φορά στη ζωή τους, ζαλίστηκαν και νόμισαν ότι η ζάλη οφειλόταν στο ότι ο Ικάριος τους είχε δηλητηριάσει, νόμισαν ότι τους φαρμάκωσε και πάνω στην παραζάλη του μεθυσιού τον σκότωσαν με τα ραβδιά τους και έκρυψαν το πτώμα του.
Σύμφωνα με άλλες εκδοχές οι βοσκοί άφησαν το πτώμα του Ικάριου άταφο, ή και το πέταξαν σε ένα βαθύ πηγάδι, κατά μία άλλη εκδοχή τον κατακρεούργησαν ή ότι τον έθαψαν κάτω από ένα πεύκο.
Η Ηριγόνη περιπλανιόταν (αλήτις) ψάχνοντας απεγνωσμένη τον πατέρα της, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να βρει τα ίχνη του επί πολύ καιρό.
«Ἀλῆτις· τινὲς τὴν Ἠριγόνην λέγουσι τὴν Ἰκαρίου θυγατέρα, ὅτι πανταχοῦ ζητοῦσα τὸν πατέρα ἠλᾶτο·» (Μέγα Ετυμολογικό)
Τελικά η σκυλίτσα του Ικαρίου, η Μαίρα, ειδοποίησε την Ηριγόνη με τα γαβγίσματα της και τραβώντας της το φόρεμα, την οδήγησε στο άταφο πτώμα του πατέρα της.
Η Ηριγόνη θρήνησε τον πατέρα της και αφού του πρόσφερε τις τελευταίες τιμές και μη αντέχοντας τον πόνο της αυτοκτόνησε, κρεμάστηκε στο δέντρο, το πεύκο στη ρίζα του οποίου βρισκόταν το σώμα του Ικάριου. Πεθαίνοντας κ α τ α ρ ά σ τ η κ ε τις νεαρές κόρες των Αθηναίων να έχουν την ίδια μοίρα.
Κατά μία άλλη παραλλαγή του μύθου, ο θεός Διόνυσος ήταν αυτός που θυμωμένος από αυτό το έγκλημα, καταράστηκε την πόλη των Αθηνών να έχουν όλες οι κοπέλες το ίδιο τέλος με την Ηριγόνη.
Ο ατιμώρητος θάνατος του Ικάριου και της Ηριγόνης προκάλεσε την οργή του θεού και και τους έστειλε μια συμφορά: οι νεαρές κοπέλες της Αθήνας, καταλήφθηκαν από μανία και α π α γ χ ο ν ί ζ ο ν τ α ν.
Πολλές παρθένες-κόρες των Αθηνών αυτοκτόνησαν με τον ίδιο τρόπο, χωρίς καμιά φανερή αιτία, παραφρονήσασαι η μία κατόπιν της άλλης, «έν σειρά» εξ’ου και η ονομασία σειρά του παιχνιδιού.
Μετά την ομαδική αυτοκτονία των παιδιών τους, σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, οι Αθηναίοι αποτάθηκαν στο μαντείο των Δελφών για το τι πρέπει να κάνουν και εκείνο τους χρησμοδότησε ότι έπρεπε να βρεθούν οι δολοφόνοι και να τιμωρηθούν και να θεσπίσουν εορτή προς τιμή του Ικάριου και της Ηριγόνης, ώστε να εξιλεωθούν και να αποτρέψουν τη θανατηφόρα οργή του Διόνυσου.
Τότε οι Αθηναίοι εντόπισαν και τιμώρησαν εκείνους που είχαν δολοφονήσει τον Ικάριο, ενώ καθιέρωσαν και μία εορτή κατά την οποία κρεμούσαν χωρίς να απαγχονίζουν κόρες πάνω σε δέντρα.
Αργότερα, αντικατέστησαν τις κόρες με εικόνες. Στη διάρκεια της δεύτερης ημέρας των Χοών ή των Xύτρων, στην γιορτή των Ανθεστηρίων, που λάβαινε χώρα στις αρχές της Άνοιξης και διαρκούσε τρεις μέρες.
Τότε λοιπόν τιμούνταν η Ηριγόνη και ο Ικάριος, στην γιορτή της Αιώρας, που ονομαζόταν και Εύδειπνος από τα πλούσια δείπνα που παρατιθόταν στη διάρκεια της. Επίσης, οι παρθένες των Αθηνών κρεμούσαν στα κλαδιά των δέντρων μικρές κούκλες, από κερί ή από άργιλο, τις γνωστές πλαγγόνες, οι οποίες παρίσταναν τα κορίτσια που είχαν απαγχονιστεί.
Τα κορίτσια λοιπόν κρεμούσαν αιώρες και καθώς κουνιόταν τραγουδούσαν το τραγούδι »Aλήτις» τραγούδι λυπητερό, που εξιστορούσε τα βάσανα της Ηριγόνης κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεων της.
Ά λ η λέγεται η περιπλάνηση, χωρίς εστία, χωρίς ελπίδα, χωρίς φόβο, ζητώντας την αλήθεια.
Ακόμα ά λ η ονομάζεται η περιπλάνηση του πνεύματος, η θεία περιφορά του πνεύματος, η αλή-θεια, την οποία ο Πλάτων στον Κρατύλο ετυμολογεί απ’ αυτή τη θεία περιφορά του νου, τη Θ ε ί α ά λ η.
Η ονομασία του τραγουδιού «αλήτις»σημαίνει η περιπλανώμενη, ἀλῶμαι < αρχ. «περιπλανώμαι», < ἄλη «περιπλάνηση»<αρχ. ἀλήτης < ἀλάομαι-ῶμαι «περιφέρομαι εδώ κι εκεί», εξαιτίας της Ηριγόνης που περιπλανιόνταν για να βρει τον πατέρα της.
Το όνομα Ηριγόνη ή Εριγόνη σημαίνει
«αυτή που γεννιέται την άνοιξη» (εαρ-γόνος κόρη της Άνοιξης) έαρ-γεννώ- η γεννημένη την άνοιξη.
Κατά μία άλλη εκδοχή εξηγείται ως «γόνος της έριδας» λόγω της αναστάτωσης που προκάλεσε, αλλά η προφανής σημασία του είναι «άφθονος καρπός», αναφορά στην πλούσια σοδειά που έφερναν οι κούκλες.
H Ηριγόνη του μύθου συμβολίζει το σταφύλι που γεννιέται την άνοιξη και που οι λαμπερές ακτίνες του θερινού ήλιου το βοηθούν να ωριμάσει και να φθάσει έπειτα από πολλές ημέρες στην ωριμότητα, όταν στον ουρανό μεσουρανεί ο Σείριος, ο αστερισμός του κυνός.
Ουσιαστικά το μαντείο υποδείκνυε στους Αθηναίους την αποδοχή της Διονυσιακής λατρείας, εξαναγκάζοντας τους στην καθιέρωση ετήσιας γιορτής.
Έτσι, θεσπίσθηκε γιορτή που ονομάσθηκε Αιώρα, εκ του αιωρούμαι { = κινούμαι υπό την ρίπην του ανέμου } που γιορταζόταν κατά την περίοδο που άρχιζαν να ωριμάζουν τα σταφύλια, πιθανότατα, όμως, κατά την ημέρα των χοών.
Όπως σημειώνει ο Βρεττός:
Το κρέμασμα της Ηριγόνης στο δέντρο καθώς και οι αιώρες των παρθένων με το κούνημα τους είναι τα νέα σταφύλια που κρέμονται στα κλήματα και αιωρούνται από το φύσημα του αέρα διαδικασία αποδοχής στην Αττική της Διονυσιακής λατρείας.
Ο Ρόμπερτ Γκρέιβς αναλύει τον μύθο ως εξής:
«Μαίρα ήταν το όνομα που δόθηκε στην σύζυγο του Πρίαμου, την Εκάβη, μετά την μεταμόρφωση της σε σκύλα και δεδομένου ότι η Εκάβη ήταν στην πραγματικότητα η τρικέφαλη θεά του θανάτου, Εκάτη και έτσι οι σπονδές που γίνονταν στην Ηριγόνη και στον Ικάριο προορίζονταν πιθανώς για αυτήν.
Η εικόνα της Μαίρας, του σκυλιού, ανέβηκε στον ουρανό και έγινε το άστρο Μικρός Κύων, έτσι μερικοί ταυτίζουν τον Ικάριο με τον Βοώτη, και την Ηριγόνη με τον αστερισμό της Παρθένου.
Η κοιλάδα όπου γινόταν η τελετή ονομάζεται σήμερα Διόνυσος. Ο πεύκος της Ηριγόνης θα ήταν το δέντρο που κάτωθε ευνουχίσθηκε και πέθανε από αιμορραγία ο Άττις από την Φρυγία.
Ικάριος σημαίνει «από το Ικάριο πέλαγος», δηλαδή από τις Κυκλάδες, από όπου η λατρεία του Άττη ήρθε στην Αττική.
Αργότερα η λατρεία αυτή επικαλύφθηκε από την λατρεία του Διόνυσου. Και η ιστορία της αυτοκτονίας των κοριτσιών της Αθήνας μπορεί να επινοήθηκε για να εξηγηθούν τα προσωπεία του Διόνυσου που κρέμονταν από πεύκο στην μέση των αμπελιών και που περιστρέφονταν με τον άνεμο και υποτίθεται ότι γονιμοποιούσαν τα κλήματα σε ό,ποια κατεύθυνση κοίταζαν.
Ο Διόνυσος εικονιζόταν συνήθως σαν μακρυμάλλης, θηλυπρεπής νέος και τα προσωπεία του θα έφερναν στον νου απαγχονισμένες γυναίκες.
Είναι όμως πιθανό ότι παλαιότερα κρεμούσαν από τα οπωροφόρα δέντρα κούκλες που αντιπροσώπευαν τις θεές της γονιμότητας Αριάδνη ή Ελένη.
Η αρχική πρόθεση της αιώρησης των κοριτσιών στην εορτή του τρύγου θα ήταν μαγική: ίσως η ημικυκλική κίνηση της αιώρας αντιπροσώπευε την ανατολή και την δύση της νέας σελήνης.
Το έθιμο αυτό ενδέχεται να είχε έρθει στην Αττική από την Κρήτη, δεδομένου ότι στην Αγία Τριάδα βρέθηκε πήλινο σύνολο που δείχνει ένα κορίτσι να αιωρείται ανάμεσα σε δύο στύλους όπου απάνω στον καθένα είναι κουρνιασμένο ένα πουλί.
Όπως και να έχει το έθιμο της γιορτής της αιώρας απλώθηκε σ’όλη την Ελλάδα, πέρασε τα σύνορα του Ελλαδικού χώρου και ρίζωσε στα ήθη και έθιμα των περισσοτέρων λαών της χερσονήσου του Αίμου, γεγονός που έγινε αντικείμενο ιδιαίτερης μελέτης.
Αυτό αποδεικνύει την ευρύτερη αποδοχή της Διονυσιακής λατρείας στο χώρο των Βαλκανίων και στο σημείο αυτό να θυμίσω ότι η Θράκη θεωρήθηκε ως η κατ’εξοχή χώρα όπου ρίζωσε η λατρεία του Διονύσου.
Από τον μύθο αυτό δημιούργησαν και οι Ρωμαίοι δικό τους αντίστοιχο παρόμοιο μύθο, με την Εντωρία στη θέση της Ηριγόνης.
*Aναζητήστε το άρθρο με αυτόν τον τίτλο, στο μπλογκ μου mythiki-anazitisi.blogspot

Η Πρωτομαγιά των λουλουδιών και το πρωτομαγιάτικο στεφάνι

Εξορμήσεις στην εξοχή, λουλουδένια στεφάνια, αρώματα ανοιξιάτικης μέρας. Μικροί και μεγάλοι την Πρωτομαγιά σπεύδουν να γιορτάσουν στη φύση την αναγέννησή της, καθώς η Πρωτομαγιά ουσιαστικά θεωρείται η πρώτη μέρα της άνοιξης. Είναι μέρα που μεταφέρει το μήνυμα της δύναμης, της νίκης, της επικράτησής της.

Κάθε Πρωτομαγιά η φύση δίνει τη δική της μάχη και τελικά την κερδίζει. Όπως εξηγεί στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η λαογράφος του «Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη»», Σταυρούλα Πισιμίση, «είναι μια ημέρα νίκης του καλοκαιριού κατά του χειμώνα. Του καλοκαιριού όμως με την έννοια του καλού καιρού, της βλάστησης της γης και κατ’ επέκταση νίκης της ζωής κατά του θανάτου. Υπάρχει η δοξασία ότι όλα ο Μάιος τα κάνει όλα νέα, μια νέα ζωή αρχίζει για τον άνθρωπο και τη φύση. Είναι ο μήνας με μαγικές ιδιότητες θα λέγαμε».

Η επικράτηση της λαϊκής γιορτής κάθε 1η Μαΐου τοποθετείται ανάμεσα στον 12ο και 15ο αιώνα, την περίοδο επίδρασης των Φράγκων, «οπότε έχουμε ουσιαστικά μεταφορά του εορτασμού της άνοιξης από την 1η Μαρτίου την πρώτη μέρα του Μαΐου. Βέβαια, για τη χώρα μας είναι πιο λογική η ημερομηνία της 1ης Μαρτίου, διότι στην Ελλάδα έρχεται πολύ νωρίτερα η άνοιξη απ’ ό,τι στις βόρειες χώρες» υπογραμμίζει η κ. Πισιμίση.

Τα έθιμα της κάθε περιοχής
Η ημέρα έχει άρωμα ανθισμένων λουλουδιών στα μαγιάτικα στεφάνια. Αυτήν τη δροσιά της βλάστησης, της αναγέννησης της φύσης οι άνθρωποι θέλουν να την νιώσουν από κοντά, να την μεταφέρουν στον χώρο τους.

«Υπάρχει όμως μια διαφοροποίηση των ανθρώπων της πόλης και της υπαίθρου. Ο άνθρωπος της πόλης φτιάχνει στεφάνια από λουλούδια ως σύμβολα της άνοιξης και της χαράς. Αντίθετα, ο άνθρωπος που ζει στην ύπαιθρο, τουλάχιστον κάποια χρόνια πριν, έφτιαχνε στεφάνια από πρασινάδες αλλά με καρπούς, σκόρδο (για τη βασκανία) και αγκάθι (για τον εχθρό) ή τσουκνίδα σε κάποια μέρη» επισημαίνει η κ. Πισιμίση και καταλήγει ότι γενικά το δίπολο ζωή – θάνατος υπάρχει σε πάρα πολλές τελετές, συμβολικές κινήσεις μέσα στον λαϊκό πολιτισμό.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει «αυτό που προτιμούν στον αγροτικό κόσμο γενικά είναι οι πρασινάδες, οι καρποί, το σκόρδο. Σε κάποιες όμως περιοχές όπως στην Σέριφο αποβραδίς κρεμούν στην πόρτα στεφάνια από τσουκνίδα, λουλούδια και σκόρδο, ενώ στη Σύμη βάζουν κλωνάρια ελιάς, αγκαθιού, μαύρης συκιάς ενώ ταυτόχρονα οργανώνουν και ομαδικές τελετές που αποβλέπουν κι αυτές να φέρουν στο χωριό τη χαρά, την ευλογία, τη δημιουργία.

Στην Πάργα, τα παιδιά ανήμερα της Πρωτομαγιάς πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν το τραγούδι του Μαγιού και κρατάνε στα χέρια τους κλωνάρια πορτοκαλιάς ή νερατζιάς γεμάτα άνθη, ενώ στην Κέρκυρα περιφέρουν έναν κορμό από τρυφερό κυπαρίσσι το οποίο έχουν τυλιγμένο με κίτρινες μαργαρίτες κι άλλα άνθη αλλά του κρεμάνε και ένα στεφάνι από χλωρά κλαδιά, κορδέλες, μαντήλια προκειμένου να μεταδοθεί το μήνυμα της χαράς, της άνοιξης.

Στον Άγιο Λαυρέντιο στον Βόλο, στολίζουν ένα παιδάκι με λουλούδια. Και στη Ναύπακτο το μαγιόπουλο ενσαρκώνει ένα παιδί το οποίο συνοδεύουν γέροι φουστανελάδες που κουβαλάνε κουδούνια στολισμένα με άνθη ιτιάς.

Στην Εύβοια συνδυαστικά με τα λουλούδια γίνεται και παράκληση για βροχή με στόχο την καρποφορία, ενώ στην Πορταριά, αλλά και στο Ζαγόρι της Ηπείρου μεταμφιέζονται πέντε πρόσωπα σε κορίτσι, γιατρός, γενίτσαρος και άλλα πηγαίνουν πομπή στο χωριό και κάνουν μια παράσταση που συμβολίζει το δίπολο, ζωή και θάνατος.

Στα Άγραφα υπάρχει ένα έθιμο για την ανανέωση του σπιτιού. Οι νοικοκυρές αποβραδίς αδειάζουν τα δοχεία που υπάρχουν στο σπίτι είτε περιέχουν νερό, κρασί είτε οτιδήποτε άλλο και το πρωί τα κορίτσια πηγαίνουν με τις στάμνες να φέρουν το καινούργιο νερό.

Τέλος, στην Κοζάνη κόβουν λυγαριά και την τυλίγουν στη μέση τους για να είναι ευλύγιστοι και δυνατοί».
Γνωστός στους διάφορους πολιτισμούς με διαφορετικά ονόματα, ο Μάιος ονομάστηκε έτσι από τη ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια) της οποίας το όνομα προήλθε με τη σειρά του από την ελληνική λέξη Μαία, τροφός και μητέρα. Η Μάγια ταυτίστηκε και με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, μητέρα του Ερμή στον οποίο και αφιερώθηκε ο μήνας. Σύμφωνα με τον τρόπο διαίρεσης του χρόνου των αρχαίων Ελλήνων, ο Μάιος αντιστοιχούσε σε μέρος του Μουνιχιώνα και του Θαργηλιώνα που σημαίνει το μήνα που ο ήλιος καίει, θερμαίνει τη γη. Ήδη από τους Ρωμαίους, η αρχή του μήνα σηματοδοτούνταν από τον εορτασμό της Αγαθής Θεάς ενώ σε όλη τη διάρκειά του τελούνταν γιορτές συνδεδεμένες με την ευφορία των αγρών.

Η φυσιογνωμία του Μαΐου στη λαϊκή αντίληψη είναι δίσημη: συνυπάρχει σ αυτήν το καλό και το κακό, η αναγέννηση και ο θάνατος. Όλες αυτές οι ιδιότητες συγκλίνουν και συγκεντρώνονται στην πρώτη του μέρα, την Πρωτομαγιά. Ο εθιμικός εορτασμός της ως της τελικής νίκης του καλοκαιριού κατά του χειμώνα και της κατίσχυσης της ζωής επί του θανάτου έχει μακρότατη παράδοση με ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές που αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των αγρών και, κατ επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.

Οι αρχαίοι Έλληνες, ως φλογεροί φυσιολάτρες, γιόρταζαν το άνοιγμα των λουλουδιών και το φτάσιμο της άνοιξης. Aπό τα αρχαιότερα χρόνια του πολιτισμού τους, που έφθασε στην Eλλάδα από τη Θράκη το ρόδο, μαζί με τις Oρφικές διδασκαλίες, το άνθος αυτό έγινε σύμβολο και υμνήθηκε ως η νύμφη των ανθέων. Ο Aνακρέων ύμνησε έτσι το άνθος αυτό του Mαγιού:

«Pόδον, άνθος των ερώτων
αναμίξωμεν τω Bάκχω
ρόδον, ω+ ωραίον άνθος
ενθέντες τοις κροτάφοις
ευθυμήσωμεν εν τούτοις».

Η γιορτή, όμως, της άνοιξης, η αρχαία Πρωτομαγιά, πήρε σιγά-σιγά κι επίσημη μορφή. Από τις παλαιότερες γιορτές, δημιουργήθηκαν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων. Ιδρύθηκε πρώτα στην Αθήνα, όπου με μεγαλοπρέπεια βάδιζαν προς τα ιερά πομπές με κανηφόρες, που έφερναν άνθη. Έπειτα τα Ανθεστήρια διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος και πήραν πανελλήνια μορφή.

Στα Ανθεστήρια της Ελλάδας «ανασταινόταν» ο… σκοτωμένος Ευάνθης θεός, επίθετο του Διόνυσου, που από το χυμένο αίμα του φύτρωσε, σύμφωνα με το μύθο, η άμπελος. Δρώμενο της Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα κατά τα νεότερα χρόνια ήταν η ανάσταση του Μαγιόπουλου. Ένας έφηβος εμιμείτο στα ξέφωτα του δάσους τον πεθαμένο, τάχατες, Διόνυσο. Κοπέλες τον στόλιζαν με άνθη και του τραγουδούσαν τον «κομμό, το θρήνο και τον οδυρμό, μέχρι που να «αναστηθεί» και μαζί με αυτόν όλη η φύση.

Όταν η ειδωλολατρία προσωποποίησε τις ιδιότητες της Φύσης και τις προσκύνησε σαν συγκεκριμένους θεούς, τότε τις αρχικές εκείνες γιορτές της ’νοιξης μοιράστηκαν μεταξύ τους η Ίσιδα, ο Διόνυσος, η Δήμητρα, ο Απόλλωνας, η Χλωρίδα (Flora) και αν κάποιος άλλος θεός θεωρήθηκε επόπτης της φυσικής παραγωγής ή αίτιος της βλάστησης των φυτών.

Και λοιπόν αντί για την αρχική και ενστικτώδη εκείνη χαρά των ανθρώπων από τη θέα της ζωής που ξαναγεννιέται στη φύση, γιόρταζαν οι δικοί μας πρόγονοι , από υποχρέωση πια, γιορτές, σαν τα Ανθεσφόρια περίπου, τα Ηροσάνθεια, τα Χλόεια, τα Θαλήσια και τέλος τα περίφημα Διονύσια για των οποίων την εξύμνηση συναγωνίζονται οι μεγαλύτεροι λυρικοί ποιητές της Ελλάδας που για την ανοιξιάτικη λαμπρότητά τους ψάλλει ο ουράνιος Πίνδαρος

(Το βλαστάρι του φοίνικα, των Ωρών σαν ανοίξει ο θάλαμος
και τα μυρωδάτα φυτά μυριστούν την εύοσμη άνοιξη,
τότε πετιέται, τότε στη γη των αθανάτων σωρός
χαριτωμένοι μενεξέδες και τριαντάφυλλα
με τα μαλλιά ανακατεύεται
και ηχεί γλυκιά φωνή με λυρικούς αυλούς
και σέρνουνε χορούς για την ανθοστεφάνωτη Σεμέλη).

Αργότερα, με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς χάθηκε και τα έθιμα επιβίωσαν απλώς ως λαϊκές γιορτές στις οποίες συμπεριλαμβάνονται περιφορά δέντρων, πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι. Πρόκειται για μια από τις ελάχιστες γιορτές χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο που έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών.

Το στεφάνι

Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι, σχεδόν, το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, πλούσια σε εκδηλώσεις σε παλαιότερες εποχές. Στις μέρες μας η Πρωτομαγιά με το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι έχουμε απομακρυνθεί, ζώντας στις πόλεις.

Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Αικατερίνη Καμηλάκη, το στεφάνι κατασκευαζόταν με βέργα από ευλύγιστο και ανθεκτικό ξύλο κλήματος ή άλλο και στολιζόταν με λουλούδια και κλαδάκια καρποφόρων δέντρων, όπως η αμυγδαλιά, η συκιά και η ροδιά. Ακόμα, το διακοσμούσαν με στάχυα από σιτάρι και κριθάρι, με κρεμμύδι αλλά και σκόρδο για το μάτι. Η χρησιμοποίηση πρασινάδας και όχι τόσο λουλουδιών με σκοπό τη μετάδοση της γονιμότητάς τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των μαγιάτικων συνηθειών. Στον αγροτικό χώρο, μάλιστα, δε θεωρείτο απαραίτητο το πλέξιμο στεφανιών. Αρκούσε η τοποθέτηση πάνω από την πόρτα του σπιτιού μιας δέσμης από χλωρά κλαδιά ελιάς, συκιάς, νερατζιάς, πορτοκαλιάς και άλλα μαζί με λουλούδια. Απαραίτητη ήταν, επίσης, η ύπαρξη μεταξύ τους φυτών αποτρεπτικών… του κακού, όπως είναι η τσουκνίδα, το σκόρδο και άλλα.

Σύμφωνα με κείμενο του καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Μιχάλη Τιβέριου, το μαγιάτικο κλαδί ή το άνθινο στεφάνι, έχει κατά πάσα πιθανότητα τις ρίζες του στην αρχαιότητα: «Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Ελλάδα τέτοια κλαδιά ή στεφάνια τα χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι δεν έλειπαν από καμία σημαντική εκδήλωση του δημόσιου, ιδιωτικού και θρησκευτικού βίου. Επιπλέον, είναι αξιοπρόσεκτο ότι μια σημαντική γιορτή ενός μήνα των αρχαίων, του Θαργηλίωνος, που αντιστοιχούσε, περίπου, με το δικό μας Μάιο, περιλάμβανε στα δρώμενά της την κατασκευή ενός κλαδιού ανάλογου με το μαγιάτικο. Το κλαδί αυτό δεν το έφτιαχναν με άνθη, αλλά με κλαδιά οπωροφόρων δέντρων, στα οποία αναρτούσαν κρεμμύδι και σκόρδο».

Στις μέρες μας που έχουμε καθιερώσει στεφάνια από λουλούδια του αγρού ή των κήπων, τα οποία τοποθετούμε για μερικές μέρες στην κύρια είσοδο των σπιτιών μας. Δύσκολα μπορεί, πια, να ανιχνευτεί συμβολισμός στο σύγχρονο πρωτομαγιάτικο στεφάνι, κατά το Μιχάλη Τιβέριο, αφού για τους περισσότερους δεν αποτελεί, ίσως, τίποτα περισσότερο από μια όμορφη και μυρωδάτη σύνθεση λουλουδιών, χωρίς να παραπέμπει σε συσχετισμούς σύμφωνα με τους οποίους «χαρίζει» στους ενοίκους ενός σπιτιού υγεία, καλή τύχη, ειρήνη, ευτυχία και ευφορία. Σίγουρα, όμως, η κατασκευή του χαρίζει ευφορία σε μεγάλους και μικρούς, που ξεφεύγοντας από τις πόλεις αναζητούν τη χαρά της άνοιξης στην ολάνθιστη φύση.

newsbeast.gr
valentine.gr

Φυτά των Χριστουγέννων

Χρόνια Πολλά.

Τα εύθραυστα κυκλάμινα, τα εντυπωσιακά αλεξανδρινά και τα δυναμικά γκι αποτελούν συνώνυμα των χριστουγεννιάτικων εορτών.

Εκτός από εντυπωσιακούς στολισμούς, τα φυτά αυτά μπορούν να αποτελέσουν και λύσεις για δώρα σε αγαπημένα πρόσωπα.

Οι επιβλητικοί αλεξανδρινοί

Αποτελούν το σήμα κατατεθέν των Χριστουγέννων, ιδιαίτερα όταν είναι σε κόκκινο χρώμα. Μπορεί όμως να τους βρει κανείς και σε άλλα χρώματα, όπως το ροζ και το άσπρο.

Ο Αζτέκοι θεωρούσαν αυτό το φυτό σύμβολο της αγνότητας και το χρησιμοποιούσαν σαν φαρμακευτικό φυτό για τον πυρετό. Πίστευαν επίσης ότι τα φύλλα του βάφτηκαν κόκκινα από το αίμα μιας θεάς, της οποίας η καρδιά ράγισε από αγάπη.

Αν και οι περισσότεροι θεωρούν ότι είναι εποχικό φυτό, με την κατάλληλη φροντίδα μπορεί να διατηρηθεί για πολλά χρόνια και να αποκτήσει και αρκετά μεγάλο ύψος.

«Πρέπει να μπαίνει σε μέρος προστατευμένο από τον αέρα και πρέπει να προσέχουμε να μην ρίχνουμε νερό στα φύλλα. Το πότισμά του πρέπει να γίνεται όταν στεγνώνει το χώμα και η καλύτερη στιγμή για το κλάδεμά του είναι τον Μάρτιο», συμβουλεύει ο γεωπόνος Νίκος Θυμάκης, μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Γκι το γιορτινό

Το φιλί κάτω από τα τυχερά φύλλα του είναι ξενόφερτη παράδοση που δεν έχει επικρατήσει ευρέως στην Ελλάδα. Ωστόσο, το γκι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της γιορτινής ατμόσφαιρας και είναι παρόν και στο ελληνικό σπίτι.

Αν και σήμερα θεωρείται το φυτό των ερωτευμένων στη Βόρεια Ευρώπη και την Αμερική κυρίως, πρόκειται για φυτό με μεγάλη ιστορία. Οι μάγοι των Γαλατών το χρησιμοποιούσαν για τα μαγικά τους φίλτρα, οι μάγισσες του Μεσαίωνα το χρησιμοποιούσαν για τα ξόρκια τους, ενώ οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι το θεωρούσαν φάρμακο για πολλές ασθένειες.

«Η φροντίδα του γκι είναι σχετικά απλή. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα. Μπορεί να μπει και σε βορεινή θέση ενώ χρειάζεται συχνό πότισμα», λέει ο κ. Θυμάκης.

Η ομορφιά του κυκλάμινου

Είναι από τα πιο όμορφα και τα πιο ανθεκτικά στο κρύο φυτά παράλληλα. Μπορεί να το βρει κανείς σε πολλά υπέροχα χρώματα, αλλά σίγουρα τις γιορτινές ημέρες έχει την τιμητική του. Αποτελεί ένα από τα συνηθέστερα φυτά που χαρίζονται κατά αυτή την περίοδο.

«Το κυκλάμινο θέλει αρκετό νερό, δηλαδή πρέπει να νιώθουμε το χώμα του υγρό. Πρέπει να κόβουμε τα λουλούδια που τελειώνουν και να ξεκαθαρίζουμε τα φύλλα που ξεραίνονται. Επίσης χρειάζεται κάθε μήνα λίγο υγρό λίπασμα», επισημαίνει ο κ. Θυμάκης.

Ω έλατο

Αν και ο στολισμός του δεν αποτελεί παραδοσιακό ελληνικό έθιμο το έλατο εδώ και δεκαετίες είναι ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς των χριστουγεννιάτικων γιορτών. Το βρίσκει κανείς σε γλάστρες έξω από τα σπίτια και κυρίως να δεσπόζει στα σαλόνια στολισμένο. «Αν το στολισμένο έλατο είναι σε γλάστρα μπορεί να γίνει μεταφύτευσή του στον κήπο. Αυτό πρέπει να γίνεται σε περιοχές με κρύο και όχι πολύ νότια. Επίσης το έλατο χρειάζεται συχνό πότισμα», καταλήγει ο κ. Θυμάκης.

Πηγή πληροφοριών: Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων

Read more: http://www.newsbomb.gr/ellada/news/story/845621/xristoygenna-2017-ayta-einai-ta-fyta-tis-epoxis-poy-dinoyn-allo-xroma-stis-giortes#ixzz52Hu2IT3n

Ο αγέλαστος Λάζαρος

Λάζαρος, ο «αγέλαστος»
Η ελληνική Παράδοση θέλει τον φίλο του Χριστού να είναι σοκαρισμένος από αυτά που αντίκρισε στον Άδη με αποτέλεσμα να χαμογελάσει μόνο μια φορά μετά την ανάστασή του.

Κάποτε λέγεται πως ο «αγέλαστος» Λάζαρος είδε κάποιον χωρικό στο παζάρι να κλέβει μια στάμνα και να φεύγει. Τότε χαμογέλασε λέγοντας
«Βρε τον ταλαίπωρο. Για ιδές τον πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί. Ξεχνάει ότι κι αυτός είναι ένα κομμάτι χώμα, όπως και το σταμνί. Το ‘να χώμα κλέβει τ’ άλλο. Μα δεν είναι να γελούν οι πικραμένοι;»
iefimerida

Που ‘σουν Λάζαρε, που ‘ναι η φωνή σου
όπου σ’ έκλαιγαν οι αδερφοί σου.
Ήμουνα στη γη παραχωμένος
Και με τους νεκρούς ανταμωμένος.

Τα χεράκια μου σταυρό δεν είχαν,
Τα ποδάρια μου αγναντισμένα.
Τα ματάκια μου γιομάτα δάκρυ
Και το στόμα μου πικρό φαρμάκι.

Ήρθεν ο Χριστός και ξύπνησέ με
Κι απ΄το μνήμα μου εσήκωσέ με.

Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια
Ήρθε η Κυριακή που τρων τα ψάρια.

– Πού ’σαι Λάζαρε, που είναι η φωνή σου
που σε γύρευε η μάνα κι η αδερφή σου.
– Ήμουνα στη γη, στη γη βαθιά χωμένος
κι από τους εχθρούς, εχθρούς βαλαντωμένος.

Bάγια, βάγια των Bαγιών
τρώνε ψάρια, τον κολιόν
και την άλλη Kυριακή
ψήνουν το παχύ τ’ αρνί.

hamomilaki.blogspot.gr

Η ΜΈΔΔΟΥΣΣΑ

Η λέξη Μέδουσα σημαίνει «κυρίαρχη θηλυκή φρόνηση». Στα Σανσκριτικά η ίδια λέξη αποδίδεται ως Μεντχά, στα Ελληνικά Μήτις, και στα Αιγυπτιακά Μετ ήωΜάατ. Τούτη η θεότητα ήρθε στην Ελλάδα πιθανώς από τη Λιβύη, όπου λατρευόταν από τις Αμαζόνες ως Θεά-Ερπετό. Ως Μέδουσα (Μήτις) ήταν η καταστροφική όψη της μεγάλης τριπλής Θεάς που επίσης αποκαλείται, Νιθ, Ανάθ, Αθήνη ή Αθήνα στη Β. Αφρική και Αθάνα περίπου το 1400. π.Χ. στη μινωική Κρήτη.

Τι είναι αυτό το όνομα και τι αντιπροσωπεύει, όταν μέσα από τα βάθη των αιώνων φέρνει ανατριχίλα και ταραχή; Εκείνο το φοβερό κεφάλι όπου ωσάν μαλλιά τα φίδια σφύριζαν και τα μάτια πέτρωναν οτιδήποτε κοίταζαν; Ποια είναι αυτή η τόσο αρχέγονη δύναμη, που η ίδια η θεά Αθηνά φέρει ως τρόπαιο στο θώρακά της και πάνω στην ασπίδα της; Ποια είναι αυτή που μέσα της έχει ως καρπό τον θεϊκό Πήγασο και τον γίγαντα Χρυσάορα με το χρυσό σπαθί; Όσον αφορά στον Ζαν Ρισπέν, η Αθηνά και η Γοργώ φιλονίκησαν για το βραβείο της ομορφιάς. Κατά την Ann Shearer πιθανώς η Μέδουσα, πανέμορφη, πριγκήπισσα με υπέροχους ξανθούς βόστρυχους, κυνηγημένη από τον Ποσειδώνα, ενέδωσε στις ορέξεις του μέσα στο ναό της Αθηνάς. Η Αθηνά τότε μεταμόρφωσε τη Μέδουσα σε τέρας με φίδια αντί για μαλλιά, δόντια όμοια με χαβλιόδοντες αγριόχοιρου, μάτια που απολίθωναν, χέρια χάλκινα και χρυσά φτερά.

Δεν αρκείται όμως η Αθηνά στην παραμόρφωση της Μέδουσας. Θέλει και το κεφάλι της. Και μόλις ο Περσέας (γιος του Δία και της Δανάης), υπερηφανεύεται ότι θα φέρει στον Πολυδέκτη το κεφάλι της Γοργούς, η θεά Αθηνά τρέχει να τον βοηθήσει. Του δίνει καλογυαλισμένη ασπίδα για να τη χρησιμοποιήσει σαν καθρέφτη και έτσι να αποκόψει το τρομερό κεφάλι δίχως να το κοιτάζει. Επίσης, του δίνει φτερωτά σανδάλια και μαγικό σακούλι για να μεταφέρει τη δύναμη του ίδιου του κεφαλιού. ΄Εχοντας συννενοηθεί με τον Άδη και την Ερμή, λέει στον Περσέα, ποιους θα συναντήσει για να του δώσουν την περικεφαλαία που θα τον κάνει αόρατο και από πού θα πάρει το δρεπάνι για τον αποκεφαλισμό. ΄Ετσι και έπραξε ο Περσέας και κατάφερε τον άθλο, ωστόσο τίποτε δε θα είχε κατορθώσει χωρίς τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς. Μα και τη φοβερή δύναμη της Μέδουσας που παρέλυε τα πάντα, η Αθηνά της την έδωσε. Αυτή τη δύναμη φαίνεται πως επιθυμεί να ανακτήσει η θεά μέσω του άθλου του Περσέα.

Αν κοιτάξουμε την καταγωγή της Μέδουσας, η δύναμή της έχει πανάρχαια ρίζα. Εγγονή της Γαίας και του Πόντου. Αυτό το ζεύγος γέννησε τον Φόρκυ (ο γέροντας σοφός της θάλασσας) και την Κητώ (το τέρας). Ο Φόρκυς και η Κητώ γέννησαν τρεις Γοργόνες. Τα ονόματά τους είναι ενδεικτικά δύναμης: «Σθενώ»-δύναμη, «Ευρυάλη»-των αλμάτων, «Μέδουσα»-Δέσποινα, Βασίλισσα, Κυβερνήτης και Πονηρή. Ωστόσο, η Αθηνά επιθυμεί να συνδεθεί με τούτη τη φοβερή δύναμη. Κι εδώ αξίζει να προσέξουμε μερικά από τα πολυπληθή επίθετα της θεάς: Σθένια (ισχυρή, δυνατή), Γοργώπις (έχει άγρια μάτια), Μαχανίτις, (εκείνη που μηχανεύεται διάφορα), Δολομίτις (δόλια, πανούργα) και ένα σωρό άλλα συναφούς νοήματος.

Στο βιβλίο της «Αθηνά», η Ann Shearer γράφει: «…Αρκεί να ξανακοιτάξουμε το μικρό σάλι στο λαιμό της Βαρβάκειου Αθηνάς, αντίγραφο του μεγάλου αγάλματος της Αθηνάς ως προστάτιδας της πολιτειακής τάξης, για να διαπιστώσουμε ότι αμέσως το κεφάλι της Μέδουσας μας φέρνει σε δύσκολη θέση. Παρόλαυτά, μερικοί λένε ότι η ίδια η μεγάλη αιγίδα της θεάς είναι φτιαγμένη από το δέρμα της Μέδουσας. Δηλαδή, αντί να επιθυμεί απλώς ένα σύμβολο εκείνης της αρχαίας δύναμης, η Αθηνά θέλει να τυλιχθεί ολόκληρη μέσα της, να την αφομοιώσει (Παυσανίας, ΙΙ). Φαίνεται ότι εκείνο που θέλει πάνω από όλα είναι να διατηρήσουμε αυτή τη διττή εικόνα, ώστε βλέποντας τη μια πλευρά της δύναμης, να βλέπουμε επίσης και την άλλη…».

Η Αθηνά ανακτώντας το κεφάλι της Μέδουσας, με την επανένωση των πλευρών της αρχαίας δύναμης που είχαν διαχωριστεί σε θετικό και αρνητικό πόλο, μας θυμίζει πάντα ποιος είναι ο σοφότερος τρόπος.

Από μια πρώτη ματιά δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίθεση από αυτή της Αθηνάς με τη Μέδουσα. Η θεά εμπνέει τους ήρωες της. Η ενεργητική της δύναμη είναι ακριβώς το αντίθετο της παραλυτικής απραξίας της Μέδουσας. Η Αθηνά φέρνει τη συνείδηση. Η φυσική κατάσταση της Μέδουσας, αν δεν την ξυπνήσουν τα φίδια της, είναι βαθιά ασυνειδησία. Στο διαχωρισμό ανάμεσα στην Αθηνά και τη Μέδουσα, έχουμε μια περιγραφή και προειδοποίηση για το τι συμβαίνει όταν αποξενωθούν η διάνοια και η ύλη, ο νους και ο υλικός κόσμος.

Οφείλεται ιδιαίτερα στο δαιμόνιο της Αθηνάς, η διατήρηση των δύο σε αρμονική συνύπαρξη. Δικό της δώρο είναι το ότι βλέπουμε και κατανοούμε τη θέση των πραγμάτων. Μόλις χαθεί αυτή η σχέση, έχουμε μόνο αδρανή ύλη και διάνοια που έχει χάσει το στόχο της. Έτσι, ο υλικός κόσμος γίνεται εχθρός της υψηλής διανόησης. Την ανακόπτει, περιορίζει τις φιλοδοξίες της, όπως ακριβώς η αδρανής και παράλυτη Μέδουσα περιόριζε τη λαμπρή πτήση του φτερωτού Πήγασου. Όταν τελικά πεθαίνει η Μέδουσα, κατορθώνει να ξεφύγει το πνευματικό ένστικτο.

Χρειαστήκαμε αρκετό καιρό για να καταλάβουμε πως οι τεχνολογίες που καθοδηγεί ο νους, καθώς είναι ασύνδετες με την πραγματικότητα της ύλης που επεξεργάζονται, έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση που μερικές φορές μοιάζει να μας απειλεί με πλήρη καταστροφή.

Κι όμως η Μέδουσα, μόλις περιέλθει στην αρματωσιά της θεάς Αθηνάς, φέρνει τα δικά της δώρα: Μέσα στο σακούλι, εκτός από το κεφάλι της Μέδουσας, υπάρχουν δύο φιάλες με το αίμα της Γοργούς από τις φλέβες του δεξιού μα και του αριστερού χεριού, αίμα που δίνει ζωή και θάνατο. Αυτό το αίμα χρησιμοποιεί και ο Ασκληπιός. Αρκετοί λένε πως το σακούλι περιείχε και το αλφάβητο. Το φοβερό πρόσωπο στραμμένο προς τον εξωτερικό κόσμο προστατεύει ό,τι βρίσκεται στον εσωτερικό.Οι νοικοκύρηδες προστάτευαν την περιουσία τους τοποθετώντας ένα γοργόνειο στον εξωτερικό τοίχο των σπιτιών τους. Οι κεραμείς το τοποθετούσαν πάνω στο άνοιγμα του καμινιού, για να αποτρέψουν επίδοξους κλέφτες. Ο Αγαμέμνων τη φέρει στο κέντρο της ασπίδας του, όπως και πολλοί άλλοι πολεμιστές. Για όσους την τιμούν, η Μέδουσα προσφέρει την προστασία της. ΄Ισως η δύναμή της να προστάτευε και την ίδια την Αθηνά, διατηρώντας απαραβίαστο από τη νέα ηρωική συνείδηση το ουσιαστικό στοιχείο στη φύση της ίδιας της θεάς. Αξίζει να μελετήσει κανείς την άποψη των Ορφικών που αποκαλούσαν τη σελήνη «κεφάλι της Γοργούς». Και για τη θεά Αθηνά έλεγαν ότι «τα πάντα θα τελείωναν για εκείνη αν έχανε τα χέρια της». Πλούσιο υλικό για μελέτη υπάρχει στην κάθοδο της Περσεφόνης στον Κάτω Κόσμο και στην κάθοδο της Ινάνα της σουμεριακής μυθολογίας, στο βασίλειο της Ερεσκιγκάλ.

Ακόμη αξίζει να προσεγγίσουμε την αλχημική άποψη. Σε ένα άλλο κεφάλαιο του βιβλίου «Αθηνά» της Ann Shearer, αναφέρεται: «…Στην αλχημική διαδικασία, που είναι επίσης και μεταμόρφωση του ατόμου, οι ιδιότητες της Αθηνάς είναι απαραίτητες. Είναι η Δέσποινα Αλχημεία, που κατοικεί στο κέντρο της που είναι ο αθάνωρ, ο αλχημιστικός κλίβανος, με το σύντροφό της το βασιλιά Αθάνορα. Σε μια εικονογράφηση του 15ου αιώνα η κουκουβάγια της παρακολουθεί, καθώς η θεά κρατά στο ένα χέρι τον ήλιο του συνειδητού και στο άλλο το δόρυ και την ασπίδα με το Γοργόνειο. Το τρομερό κεφάλι είναι αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας. Διότι, όπως γνωρίζουν οι αλχημιστές, ‘δεν υπάρχει γένεση χωρίς φθορά’, δεν υπάρχει κόκκινος χρυσός χωρίς πρώτα τη μαύρη απολίθωση, την οποία συμβολίζει το κεφάλι της Μέδουσας».
MYTHAGOGIA.BLOGSPOT

Δέκα μυστηριώδη μέρη ανά τον κόσμο

Ο καθένας από εμάς κάποια στιγμή στην ζωή του κάτι έχει ακούσει για το Τρίγωνο των Βερμούδων και τα μυστήρια που το περιβάλλουν… Περίεργες στρεβλώσεις του χρόνου, απαγωγές από εξωγήινους, χαμένη Ατλαντίδα και σκοτεινές συνωμοσίες είναι μόνο μερικές από τις θεωρίες που προσπαθούν να εξηγήσουν το συγκεκριμένο φαινόμενο.
Δεν υπάρχει όμως μόνο το μυστήριο του Τρίγωνου των Βερμούδων που προκαλεί ανατριχίλα και φόβο. Υπάρχουν άλλα 10 μέρη στην Γη που αν μάθετε για αυτά είναι σίγουρο πως θα φροντίσετε να τα αποφύγετε στις επόμενες διακοπές σας.

1. Τα Βουνά της Δεισιδαιμονίας

Τα βουνά της δεισιδαιμονίας είναι μια οροσειρά που βρίσκεται ανατολικά του Φοίνιξ, στην Αριζόνα. Σύμφωνα με το μύθο, κάποια στιγμή το 1800 ένα άτομο που ονομάζονταν Jacob Waltz ανακάλυψε ένα τεράστιο χρυσωρυχείο μέσα στα βουνά που έκτοτε ονομάστηκε ορυχείο του χαμένου Ολλανδού. Για κακή του τύχη όμως ο Waltz πέθανε παίρνοντας στον τάφο την τοποθεσία του ορυχείου. Τα χρόνια που ακολούθησαν πολλοί ήταν εκείνοι που πήγαν στα βουνά και προσπάθησαν να βρουν τον θησαυρό ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έχασαν την ζωή τους σε αυτή την προσπάθεια. Σήμερα στα βουνά της δεισιδαιμονίας δεν πηγαίνουν τουρίστες αλλά ούτε και επίδοξοι χρυσοθήρες. Οι κάτοικοι των γύρω περιοχών υποστηρίζουν πως τα φαντάσματα εκείνων που πέθαναν αναζητώντας το χαμένο ορυχείο στοιχειώνουν την οροσειρά “Superstition Mountains” όπως την ονόμασαν. Αλλά δεν είναι μόνο τα φαντάσματα. Ένας παλιός Ινδιάνικος θρύλος θέλει το θησαυρό να φρουρείται από πλάσματα που ονομάζονται Tuar-Tums («Μικροί άνθρωποι»). Αυτά ζουν κάτω από τα βουνά, σε σπηλιές και σήραγγες και σκοτώνουν όποιον τολμήσει να πλησιάσει.

2. Η Ανωμαλία του Νότιου Ατλαντικού

Αναρωτηθήκατε ποτέ αν υπάρχει περιοχή που να θυμίζει «Τρίγωνο των Βερμούδων» στο Διάστημα; Υπάρχει και ονομάζεται South Atlantic Anomaly (Ανωμαλία του Νότιου Ατλαντικού). Η SAA είναι η περιοχή που αποδυναμώνει το μαγνητικό πεδίο της Γης γρηγορότερα από κάθε άλλη περιοχή. Βρίσκεται ανάμεσα στο Νότιο Ατλαντικό και στο κέντρο της Νότιας Αμερικής μόλις λίγο έξω από τις ακτές της Βραζιλίας. Είναι ένας αρκετά γνωστός κίνδυνος για τα διαστημικά σκάφη, δεδομένου ότι δημιουργεί μια απότομη πτώση του πεδίου, ωθώντας φορτισμένα σωματίδια στην τροχιά των δορυφόρων με αποτέλεσμα το βραχυκύκλωμα των ηλεκτρονικών τους οργάνων. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.. Το τηλεσκόπιο Hubble όταν κοιτάζει προς αυτή την κατεύθυνση παρουσιάζει σχεδόν πάντα ανωμαλίες, οι κάτοικοι του Διεθνή Διαστημικού Σταθμού αποφεύγουν τους διαστημικούς περιπάτους όταν διέρχονται μέσα από το SAA (κάτι που συμβαίνει μέχρι και 5 φορές την ημέρα) ενώ πολλοί αστροναύτες αναφέρουν ότι βλέπουν «πεφταστέρια» και παράξενα φώτα στο οπτικό πεδίο τους.

3. Η εξαφάνιση των κατοίκων του χωριού Burial

Η εξαφάνιση ενός ανθρώπου δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Η εξαφάνιση ενός όμως ολόκληρου χωριού είναι από τα γεγονότα που μένουν για πάντα στην ιστορία. Όλα συνέβησαν το Νοέμβριο του 1930 όταν ο Joe Labelle έψαχνε για καταφύγιο για να περάσει τη νύχτα. Ο γουνέμπορος στο επάγγελμα Labelle αποφάσισε τελικά να πάει με τα πόδια σε ένα χωριό Εσκιμώων, στις όχθες της λίμνης Anjikuni, στο Βόρειο Καναδά. Το χωριό Burial που ακόμη και σήμερα οι γνώμες διίστανται για τον πληθυσμό του, άλλοι υποστηρίζουν ότι είχε 30 και άλλοι 2.000 κατοίκους, δεν του ήταν άγνωστο. Το είχε επισκεφτεί πολλές φορές στο παρελθόν για να πουλήσει τις γούνες του. Όταν έφτασε όμως τον περίμενε μια μεγάλη έκπληξη! Οι κάτοικοι του χωριού δεν υπήρχαν πουθενά, όλα όμως τα πράγματα τους ήταν εκεί, τα ρούχα τους, τα όπλα τους, υπήρχαν πιάτα με φαγητό στα τραπέζια ακόμη και ένα δοχείο με νερό που έβραζε πάνω από μια χαμηλή φωτιά. Ο Labelle τηλεγράφησε στην RCMP (Royal Canadian Mounted Police) και η έρευνα ξεκίνησε. Τα αποτελέσματα δεν έριξαν φως στην υπόθεση. Δεν βρέθηκε κανένα ίχνος από κανέναν κάτοικο. Το μόνα που βρέθηκαν, 300 περίπου μέτρα από το χωριό, ήταν επτά πεθαμένα σκυλιά των Εσκιμώων θαμμένα στο χιόνι. Ωστόσο το πιο παράξενο εύρημα υπήρξε στο χώρο ταφής του χωριού. Όλοι οι τάφοι είχαν ανοιχτεί και κανένα πτώμα δεν υπήρχε στο εσωτερικό τους. Τι είναι αυτό που πραγματικά συνέβη; Ως εξήγηση έχουν αναφερθεί όλα όσα θα μπορούσαν να προκαλέσουν την εξαφάνιση ενός ολόκληρου μικρού χωριού! Εξωγήινοι, φαντάσματα ακόμη και βρικόλακες αν και η επίσημη ιστοσελίδα της Καναδικής Δασοφυλακής θεωρεί το γεγονός ως ένα κακόγουστο αστικό μύθο. Γεγονός πάντως είναι ότι το μυστήριο της εξαφάνισης των κατοίκων του χωριού Burial παραμένει δίχως πειστική εξήγηση μέχρι σήμερα.

4. Η Θάλασσα του Διαβόλου

Η Θάλασσα του Διαβόλου ή το Τρίγωνο του Δράκου είναι μια περιοχή στον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου τα περίεργα συμβάντα που βιώνουν οι επισκέπτες της ανταγωνίζονται επάξια αυτά του Τριγώνου των Βερμούδων. Βρίσκεται στα ανοικτά των ακτών της Ιαπωνίας, κοντά στο νησί Μιγιάκι, περίπου 10 χλμ μακριά από το Τόκιο. Μαγνητικές ανωμαλίες, ανεξήγητα φώτα και αντικείμενα, και φυσικά, μυστηριώδεις εξαφανίσεις είναι μόνο μερικά από τα φαινόμενα που συχνά σήμερα αποδίδονται σε ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Κάποιοι αρχαίοι θρύλοι μιλούσαν για δράκους που ζούσαν στα ανοικτά της Ιαπωνίας και καταβρόχθιζαν τα πλοία που έβρισκαν στο δρόμο τους. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, Τσαρλς Μπέρλιτζ, η Ιαπωνία έχασε πέντε πολεμικά πλοία την περίοδο 1952-1954, με 100 επιστήμονες να εξαφανίζονται μαζί με αυτά. Μετά από αυτό η ιαπωνική κυβέρνηση έστειλε ένα ερευνητικό σκάφος, το Kaio Maru No. 5, για να διερευνήσει τι προκάλεσε την εξαφάνιση των πλοίων και τι πραγματικά συνέβαινε σε αυτό το σημείο της θάλασσας. Το Kaio Maru και το πλήρωμά του, συνολικά 31 άνθρωποι, είχαν την τύχη των πολεμικών πλοίων. Κανείς δεν τους είδε και κανείς δεν έμαθε ποτέ τι απέγιναν. Μια άλλη ιστορία αναφέρει ότι όταν ο Κουμπλάι Χαν προσπάθησε να εισβάλει στην Ιαπωνία από τη Θάλασσα του Διαβόλου, έχασε τουλάχιστον 40.000 άνδρες. Τι συμβαίνει πραγματικά; Υπάρχουν οι συνήθεις θεωρίες που ακούγονται και για το Τρίγωνο του Διαβόλου (ΑΤΙΑ, πύλες σε παράλληλα σύμπαντα, Ατλαντίδα) αλλά υπάρχουν και θεωρίες που θεωρούν υπεύθυνα τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία αλλά και την υψηλή ηφαιστειακή δραστηριότητα που υπάρχει στην περιοχή.

5. Το ράντζο Bigelow

Το Ράντζο Bigelow, γνωστό και ως skinwalker Ranch, είναι ένα κτήμα 480 στρεμμάτων στα βορειοδυτικά της Γιούτα, στο οποίο έχουν αναφερθεί αμέτρητες θεάσεις UFO, ανεξήγητοι ακρωτηριασμοί ζώων και πολλά ακόμη παράξενα περιστατικά. Αν και τα μυστηριώδη γεγονότα έχουν ξεκινήσει να καταγράφονται από τη δεκαετία του ’50, μερικές από τις πιο παράξενες ιστορίες έχουν συμβεί σε ένα ζευγάρι κτηνοτρόφων, τον Terry και την Gwen Sherman, που αγόρασε και ζει στο ράντζο από το 1994. Την πρώτη ημέρα που μπήκαν στο κτήμα σαν ιδιοκτήτες είδαν ένα μεγάλο λύκο να τους κοιτάζει από απόσταση. Προσπάθησαν να τον πλησιάσουν με σκοπό να τον εξημερώσουν ιδέα που όπως αποδείχτηκε δεν ήταν καθόλου έξυπνη. Ο λύκος στην αρχή ήταν αρκετά υπάκουος, στην συνέχεια όμως, εντελώς ξαφνικά, επιτέθηκε με μανία σε ένα μικρό μοσχάρι. Ο Terry πήρε ένα όπλο και πυροβόλησε τον λύκο στο κεφάλι χωρίς όμως το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Ο λύκος δεν φάνηκε να ενοχλείται από τις σφαίρες και τράπηκε σε φυγή. Το ζευγάρι προσπάθησε να τον ακολουθήσει αλλά δεν τα κατάφερε για πολύ. Εντελώς ξαφνικά ενώ τον έβλεπαν να τρέχει μπροστά τους με κατεύθυνση προς το δάσος εξαφανίστηκε! Το γεγονός αυτό ήταν μόνο η αρχή μιας σειράς παράξενων γεγονότων για την οικογένεια Sherman. Ακολούθησαν θεάσεις UFO, η ανεξήγητη και μακάβρια αποτέφρωση τριών από τα σκυλιά τους, ακρωτηριασμοί των βοοειδών τους και πολλά ακόμη περιστατικά που τους ανάγκασαν να πουλήσουν του ράντζο δυο χρόνια μετά, το 1996. Ο αγοραστής αλλά και ιδιοκτήτης του ράντζου μέχρι σήμερα είναι ο ιδρυτής του Εθνικού Ινστιτούτου Discovery Science, ο οποίος ήθελε να μελετήσει τα μυστήρια που περιβάλλουν το ράντσο.

6. Το Πόιντ Πλίζαντ (Point Pleasant)

Η μικρή επαρχιακή πόλη Πόιντ Πλίζαντ (Point Pleasant) είναι γνωστή στους περισσότερους από την μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία «Ο χρησμός της πεταλούδας» . Η υπόθεση της ταινίας ήταν αληθινή, βασισμένη σε περιστατικά που συνέβησαν στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ. Ήταν το 1966, όταν στο Πόιντ Πλίζαντ, μία σειρά από «ανεξήγητα» γεγονότα που κατέληξαν σε ένα πολύνεκρο δυστύχημα, έγιναν η αιτία να γίνει ο θρύλος του Μόθμαν, πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ! Όλα ξεκίνησαν όταν ένα νεαρό ζευγάρι, μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής, υποστήριξαν ότι είδαν έξω από ένα εργοστάσιο σε μία απομονωμένη πλευρά της πόλης «ένα πλάσμα που έμοιαζε με άνθρωπο, αλλά είχε γκρίζο χρώμα, φτερά νυχτερίδας και κόκκινα εκτυφλωτικά μάτια». Σύμφωνα με την μαρτυρία τους, το πλάσμα τους κυνήγησε για αρκετή ώρα, παρά το γεγονός ότι το αυτοκίνητό τους έτρεχε με 160 χιλιόμετρα/ώρα. Ήταν η πρώτη επίσημη αναφορά στην αστυνομία της περιοχής, αλλά όχι η τελευταία. Από το βράδυ εκείνο και μετά, από το Νοέμβριο του 1966 μέχρι τον Δεκέμβρη του 1967 πάνω από εκατό διαφορετικοί κάτοικοι του Point Pleasant υποστήριξαν ότι συνάντησαν κάπου το πλάσμα. Μαρτυρίες για περίεργους εκκωφαντικούς ήχους, σαν σφυρίγματα, παρεμβολές στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα, ανεξήγητη πτώση της τάσης του ρεύματος, συνόδευαν τις θεάσεις του «άγνωστου πλάσματος»! Η ιστορία αυτή κράτησε περίπου έναν χρόνο ενώ ερευνητές, κυνηγοί φαντασμάτων , δημοσιογράφοι άρχισαν να συρρέουν στην μικρή επαρχιακή πόλη, αναζητώντας την αλήθεια! Η περίπτωση θα είχε ίσως ξεχαστεί με το πέρασμα του χρόνου, αν δεν είχε συνδεθεί με ένα τραγικό γεγονός που συνέβη στην περιοχή την ίδια ακριβώς περίοδο. Στις 15 Δεκεμβρίου το 1967, η γέφυρα Σίλβερ Μπριτζ, που ένωνε την πόλη με την υπόλοιπη πολιτεία της Βιρτζίνια, κατέρρευσε ενώ ήταν γεμάτη από διερχόμενα αυτοκίνητα, οδηγώντας στον θάνατο 46 ανθρώπους. Τις δραματικές στιγμές της κατάρρευσης, πολλοί άνθρωποι υποστήριξαν πως είδαν δυο φωτεινά κόκκινα σημάδια πάνω ακριβώς από την γέφυρα. «Ήταν τα μάτια του Μόθμαν» είπαν και πίστεψαν πως η παρουσία του στο Πόιντ Πλήζαντ είχε άμεση σχέση με το τραγικό γεγονός! Ο Mothman, ο οποίος έχει και το δικό του άγαλμα του στο Point Pleasant, έχει πολλές πιθανές εξηγήσεις: εξωγήινοι, μεταλλαγμένοι, χωροχρόνος κτλ. Όποια και αν είναι η αλήθεια πίσω από τον Μόθμαν όμως, η εμφανίσεις του στο Πόιντ Πλίζαντ σταμάτησαν με την κατάρρευση της γέφυρας Silver , το Δεκέμβριο του 1967,.

7. Το τρίγωνο του Μίτσιγκαν

Το τρίγωνο του Μίτσιγκαν (Michigan Triangle) είναι ένα άλλο μυστηριώδης γεωγραφικό τρίγωνο και βρίσκεται στη μέση της λίμνης Μίσιγκαν. Από τον 19ο αιώνα έχουν καταγραφεί στην περιοχή μια σειρά ανεξήγητων ναυαγίων αρχικά αλλά και αεροπορικών ατυχημάτων στην συνέχεια. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα πλοία ή τα αεροπλάνα που χάθηκαν, δεν βρέθηκαν ποτέ. Μερικά από τα πιο διάσημα περιστατικά είναι: Ο Κάπτεν Ντόννερ: Στις 28 Απριλίου του 1937, ο Κάπτεν Τζορτζ Ρ. Ντόννερ πηγαίνοντας με το πλοίο του στην Ουάσινγκτον πέρασε από το τρίγωνο. Εξαντλημένος, αποσύρθηκε στην καμπίνα του, αφήνοντας το δεύτερο καπετάνιο να τον ξυπνήσει όταν πλησιάσουν αρκετά στον προορισμό τους. Περίπου τρεις ώρες αργότερα, όταν ο υποπλοίαρχος πήγε να τον ξυπνήσει ο Ντόννερ δεν ήταν στην καμπίνα του. Αν και το έψαξαν παντού σε όλο το πλοίο δεν βρέθηκε ποτέ. Πτήση 2501: Στις 23 Ιουνίου του 1950, η πτήση 2501 των Βορειοδυτικών Αερογραμμών πετούσε από τη Νέα Υόρκη προς τη Μινεάπολις μεταφέροντας 58 επιβάτες. Πιλότος ήταν ο έμπειρος Robert C. Lind. Λόγω των κακών καιρικών συνθηκών, όταν το αεροσκάφος έφτασε κοντά στο Σικάγο άλλαξε πορεία και πέρασε πάνω από τη λίμνη Μίτσιγκαν. Γύρω στα μεσάνυχτα, ο Lind ζήτησε την άδεια να κατέβει από το ύψος των 3500 ποδιών στα 2500 πόδια, χωρίς ποτέ να προσδιορίσει το λόγο. Το αίτημά του δεν έγινε δεκτό, και αυτή ήταν η τελευταία επικοινωνία με τη πτήση 2501. Στις 24 Ιουνίου η λίμνη «χτενίστηκε» από την Ακτοφυλακή και το Ναυτικό, ενώ στην έρευνα συμμετείχαν και δύτες. Δεν βρέθηκε κανένα ίχνος, ούτε συντρίμμια ούτε πτώματα. Το μόνο αντικείμενο που αντίκρισαν έκπληκτοι οι άνδρες τις Ακτοφυλακής ήταν το ημερολόγιο του αεροπλάνου που επέπλεε στην επιφάνεια της λίμνης.

8. Το San Luis Valley

Το San Luis Valley, στο νότιο Κολοράντο, είναι μια περιοχή στην οποία έχουν συμβεί πολλά μυστηριώδη και ανεξήγητα γεγονότα. Οι εμφανίσεις ΑΤΙΑ και οι ακρωτηριασμοί ζώων είναι κάτι τόσο συνηθισμένο που ώθησε μια γυναίκα, τη Judy Messoline, να δημιουργήσει ένα παρατηρητήριο UFO στο κτήμα της. Από το 2000 που το κατασκεύασε μέχρι σήμερα η Judy έχει καταγράψει πάνω από 50 εμφανίσεις UFO. Ορισμένες από αυτές παρατηρήθηκαν και από δεκάδες ακόμη ανθρώπους την ίδια στιγμή. Οι ιστορίες εμφάνισης των ακρωτηριασμένων ζώων στην περιοχή άρχισαν το 1967, με ένα άλογο που ονομάζονταν Snippy. Η Snippy βρέθηκε ένα πρωί με το μυαλό και τα οστά του λαιμού της να λείπουν. Από τότε, εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες ανεξήγητοι ακρωτηριασμοί ζώων έχουν συμβεί στην περιοχή. Χαρακτηριστικό όλων ότι δεν έχει βρεθεί ποτέ ούτε ένα ίχνος αίματος γύρω από τα ζώα αλλά και ότι οι ακρωτηριασμοί έχουν γίνει με χειρουργική ακρίβεια, νύχτα σε υγιέστατα ζώα. Οι έρευνες για τους ακρωτηριασμούς δεν έχουν φέρει αποτελέσματα και εξακολουθούν να συμβαίνουν μέχρι και σήμερα. Αρκετοί ήταν οι αγρότες που ανέφεραν παράξενα φώτα στον ουρανό τις νύχτες πριν από την εύρεση ενός σκελετού, με αποτέλεσμα ορισμένοι να πιστεύουν ότι εμπλέκονται οι εξωγήινοι.

9. Το Τρίγωνο του νοτιοδυτικού Vermont

Άλλο ένα Τρίγωνο! Αυτό βρίσκεται στο νοτιοδυτικό Vermont, και είναι η περιοχή μια σειράς εξαφανίσεων μεταξύ του 1945 και του 1950. Μεταξύ αυτών: Ο 75χρονος Middie Rivers βρίσκονταν στο δάσος με μια ομάδα κυνηγών στις 12 Νοεμβρίου του 1945. Ξαφνικά αποκόπηκε από την ομάδα και χάθηκε. Μόνο το τουφέκι του βρέθηκε στην έρευνα που ακολούθησε. Η Paula Welden, μια 18χρονη δευτεροετής φοιτήτρια του Bennington College η οποία έκανε πεζοπορία, την 1η Δεκεμβρίου του 1946. Δεν επέστρεψε ποτέ. Ακριβώς 3 χρόνια αργότερα, την 1η Δεκεμβρίου του 1949, ένας βετεράνος, ο James E. Tetford έπαιρνε το λεωφορείο για το σπίτι του επιστρέφοντας από επίσκεψη σε συγγενείς. Μάρτυρες τον είδαν να μπαίνει στο λεωφορείο αλλά όταν το λεωφορείο έφτασε στον προορισμό του δεν υπήρχε πουθενά. Οι αποσκευές του ήταν ακόμα στο λεωφορείο. Ο οκτάχρονος Paul Jepson εξαφανίστηκε στις 12 Οκτωβρίου του 1950, την ώρα που η μητέρα του τάιζε τα άλογα. Αν και φορούσε ένα πολύ έντονα κόκκινο σακάκι, καμία από την ομάδα αναζήτησης που σχηματίστηκαν δεν βρήκε κάτι που να εξηγεί την εξαφάνιση του. Αν και οι θεωρίες αφθονούν, με κυριότερες τον bigfoot, τους εξωγήινους αλλά και τους μανιακούς δολοφόνους, υπάρχει ένα πράγμα που ξέρουμε στα σίγουρα: Είναι πολύ σοφό να μείνετε όσο πιο μακριά μπορείτε από το τρίγωνο του νοτιοδυτικού Vermont.

10. Το Τρίγωνο του Bridgewater

Το Τρίγωνο του Bridgewater είναι μια περιοχή περίπου 200 τετραγωνικών μιλίων στη Νοτιοανατολική Μασαχουσέτη, νότια της Βοστόνης. Για να πάρετε μια μικρή ιδέα του τι συμβαίνει εδώ αρκεί να προσθέσετε όλα όσα προαναφέραμε και να φτιάξετε ένα μπουφέ υπερφυσικών γεγονότων. Δίχως πλάκα, το Τρίγωνο του Bridgewater, αν και όχι τόσο γνωστό μοιάζει πιο ανατριχιαστικό από όλα τα τρομακτικά μέρη που γνωρίζετε. Για να καταλάβετε τι εννοούμε, μεταξύ άλλων, στη περιοχή υπάρχουν θεάσεις παράξενων προϊστορικών ζώων. Από το 1970 έχουν υπάρξει αρκετές αναφορές από ψηλά, τριχωτά, πιθηκοειδή πλάσματα. Υπήρξαν επίσης πολλές καταγραφές γιγάντιων πουλιών και πτεροδάκτυλων. Το 1976 υπήρξε μια αναφορά ενός ανθρώπου που είδε ένα γιγαντιαίο, φάντασμα σκύλου με κόκκινα μάτια και σχισμένο λαιμό. Εκτός από τα φαντάσματα, οι αναφορές ακρωτηριασμένων ζώων είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο στην περιοχή (αγελάδες κυρίως και μοσχάρια). Η πρώτη αναφορά για εμφάνιση UFO στο τρίγωνο του Bridgewater χρονολογείται το 1760, όταν μια «σφαίρα φωτιάς» φέρεται να πέρασε πάνω από τη Νέα Αγγλία. Από τότε υπήρξαν πολλές θεάσεις ανεξήγητων αντικείμενα στον ουρανό, συμπεριλαμβανομένων και των παράξενων μαύρων ελικοπτέρων.

defencenet.gr
pisoapothnkoyrtina.blogspot.gr

Αρχαίο Θέατρο Θορικού

Το αρχαίο θέατρο Θορικού, στο Λαύριο, είναι ίσως το αρχαιότερο σωζόμενο στην Ελλάδα. Χρονολογείται μεταξύ του 525 και του 480 πχ. Η εμφανέστερη φάση του είναι εκείνη του 450, ενώ μια τρίτη, του 425 π.Χ., δείχνει πως οι μετασκευές είχαν σημασία. Οπως φαίνεται από τη σημερινή κατάσταση και τα προβλήματά του, ως πρώτο (και ασφαλώς πρωτοπόρο) πλήρωσε φόρο γι’ αυτό…
Επί παραδείγματι, δεν είχε αγωγό αποστράγγισης της σκηνής («εύριπο» όπως είπε ο διευθυντής αναστήλωσης Αθ. Νακάσης στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο). Κατά την αρχαιότητα, ένας κρυφός τοίχος στήριζε αναλημματικό τοίχο του κοίλου. Η ανάγκη στήριξης προέκυψε λόγω ωθήσεων γαιών από την ορθογώνια ορχήστρα, αφού τα νερά δεν απομακρύνονταν αμέσως. Δεύτερος αναλημματικός τοίχος χτίστηκε κατά τη δεκαετία του ’50, για τους ίδιους λόγους.
ΘΟΡΙΚΟ – ΘΕΑΤΡΟΗ διεύθυνση αναστήλωσης και η Β’ εφορεία αρχαιοτήτων Αττικής αποφάσισαν να λύσουν το πρόβλημα χρησιμοποιώντας λεπτούς μεταλλικούς πασσάλους, που θα είναι αόρατοι, διότι θα «φυτευθούν» στο έδαφος.
Θα έχουν διάμετρο 12 εκατοστών. Θα τοποθετηθούν 38 σε μήκος 24 μέτρων και θα φέρουν τα φορτία, ώστε να σταματήσει το πρόβλημα.
Ο Θορικός ήταν στην αρχαιότητα μια από τις σημαντικές πόλεις της Αττικής που βρίσκεται στα νοτιοανατολικό της παράλια, μισή ώρα βόρεια του Λαυρίου και την οποία, σύμφωνα με την παράδοση, ίδρυσε ο Κέκρωψ. Ήταν χτισμένος στον βόρειο μυχό του κόλπου, στα ριζά του εκεί λόφου Βελατούρι και στον προς τα δυτικό ομαλό χώρο.
Τα παλαιότερα ίχνη κατοίκησης ανήκουν ίσως στα νεολιθικό χρόνια (αρχές 3ης χιλιετίας). Ήδη στη ΜΕ εποχή (1900-1600 π.χ.) οι κάτοικοι του Θορικού γνώριζαν και ασκούσαν την επεξεργασία των μεταλλευμάτων του Λαυρίου. Τη μυκηναϊκή εγκατάσταση στον χώρο επιβεβαιώνουν δύο Θολωτοί τάφοι, στους οποίους υπάρχουν σαφή ίχνη ηρωολατρίας κατά την αρχαϊκή εποχή. Στο γεωμετρικό χρόνια υπήρχε οικισμός και νεκροταφείο, τα οποία εντοπίστηκαν.
Στα κλασικά και στα πρώιμα ελληνιστικό χρόνια ήταν σημαντικό οχυρό των Αθηναίων. Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση, που μάλλον αντανακλά ιστορικά γεγονότα, πριν από τον Θησέα αποτελούσε ξεχωριστό δήμο όπου ο Ερεχθεύς είχε κάνει βασιλιά τον γαμπρό του Κέφαλο. Επί Κλεισθένους έγινε δήμος της Ακαμαντίδος φυλής. Ήταν κέντρο εμπορικής κίνησης στο οποίο συγκεντρωνόταν η ξυλεία των γύρω δήμων.
Ήδη από τα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα είχαν εμφανιστεί σοβαρό σημάδια παρακμής, που οφείλονται ίσως στις πολλαπλές ήττες της Αθήνας. Μια αναλαμπή τον 4ου π.Χ. αιώνα αποτέλεσε πρόσκαιρη αναβίωση της οικονομικής άνθησης της πόλης, που παράκμαζε σταθερά μετά την εξάντληση των εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων του Λαυρίου και την υποτίμηση του αργύρου τον 4ο π.Χ. αιώνα.
Ο Πομπώνιος ο Μέλας, ο οποίος έζησε κατά το πρώτο μισό του 1ου μ.Χ. αιώνα, υποστηρίζει ότι ο Θορικός και η Βραυρώνα ήταν κάποτε πόλεις, ήδη δε παρέμειναν ονομασίες μόνο, πράγμα που μας κάνει να συμπεραίνουμε ότι κατά την εποχή εκείνη ο Θορικός ήταν εγκαταλελειμμένος και κατεστραμμένος.

Αρχαίο Θέατρο Θορικού. Μια όμορφη περιήγηση στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό

Αρχαίο Θορικό – Dodwell 1801-1806
Το Αρχαίο Θέατρο του Θορικού, ένα από τα αρχαιότερα της Ελλάδας, με τεράστια αρχαιολογική αξία, βρίσκεται λίγο πριν την είσοδο της πόλης του Λαυρίου.

Ο Άγγλος περιηγητής Christopher Wordsworth (Κρίστοφερ Γουόρντσγουορθ, 1807-1885) περιγράφει : «Η απόσταση από την Ανάφλυστο, στα δυτικά της χερσονήσου, μέχρι τον Θορικό, στην ανατολική ακτή του ακρωτηρίου, ήταν εξήντα στάδια. Και πράγματι, το άκρο του Σουνίου απέχει σχεδόν την ίδια απόσταση, εξήντα στάδια, από τα δυο αυτά σημεία. Έτσι οι τρεις αυτές κώμες βρίσκονταν στις τρεις γωνίες ενός ισόπλευρου τριγώνου. Διασχίζουμε τώρα τη χώρα και φτάνουμε ως την ανατολική ακτή. Κατευθυνόμαστε προς τον Θορικό, το σημερινό Θερικό. Οι λόφοι είναι κατάσπαρτοι με χαμηλούς κέδρους. Το έδαφος όπου βαδίζουμε είναι στρωμένο με πολυκαιρισμένους σωρούς σκουριάς από το αργυρό μετάλλευμα με το οποίο ήταν κάποτε εμπλουτισμένο το χώμα.»

Έχω διαβάσει αρκετά στοιχεία για αυτό τον τόπο… Περπατώ το παραπάνω πλακόστρωτο μονοπάτι, ανηφορίζω προς το αρχαίο Θέατρο… Αυτός ο σημαντικότατος αρχαιολογικός χώρος είναι χωρίς περίφραξη, όποιος θέλει τον επισκέπτεται μόνος του, χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως υπεύθυνος για την φύλαξη του…

Ο Θορικός ήταν ένας από τους αρχαιότερους οικισμούς της Αττικής και ένα από τα αρχαιότερα ναυτικά φρούρια της. Φέρεται να κατοικείται από την τέταρτη χιλιετία π.Χ. Κατά τους κλασικούς χρόνους αποτελούσε την πρωτεύουσα του δήμου Θορικίων που βρισκόταν στο σημερινό λόφο Βελατούρι προς την βόρεια και νότια σχηματιζόμενες μικρές πεδιάδες. Ο δε λιμένας του Θορικού, στον ομώνυμο σήμερα όρμο, εμφάνιζε μεγάλη κίνηση διαμετακομιστικού εμπορίου, ιδίως ξυλείας και μετάλλων.

Το σημαντικότερο αξιοθέατο του αρχαιολογικού χώρου του Θορικού, είναι το αρχαίο θέατρο, το οποίο πιστεύεται πως είναι το αρχαιότερο σωζόμενο στην Ελλάδα. Χρονολογείται μεταξύ του 525 και 480 π.Χ. και αποτελείται από ορθογώνια ορχήστρα και 21 σειρές καθισμάτων.

Η ιδιαιτερότητα του βρίσκεται στο ιδιόμορφο ελλειψοειδές σχήμα του σε αντίθεση με την ημικυκλική κατασκευή των νεότερων σε χρονολογία θεάτρων. Ήταν το επίκεντρο του αρχαίου Δήμου του Θορικού, που ανήκε στην πόλη-κράτος των Αθηνών και χρησιμοποιείτο όχι μόνο για παραστάσεις, αλλά και για συνεδριάσεις των πολιτών του Δήμου.

Αξιοσημείωτη είναι η μορφή της ορθογωνικής ορχήστρας, που καμπυλώνεται μόνο στις πλάγιες απολήξεις της και φέρνει στον νού τις πρωιμότερες γνωστές ορχήστρες, οι οποίες φαίνεται ότι ήταν μάλλον ορθογώνικες παρά κυκλικές.

Το θέατρο διευρύνθηκε εκ νέου στα μέσα του 4ου αι. π.Χ. Ένα νέο αναλημματικό τείχος χτίστηκε στο πίσω μέρος του κοίλου, προσβάσιμο εκ των όπισθεν μέσω δύο κεκλιμένων διαδρόμων (ράμπες), και προστέθηκαν 12 επιπλέον σειρές θέσεων, αυξάνοντας έτσι την χωρητικότητα του θεάτρου σε περίπου 6.000 θεατές.

Στον χώρο του θεάτρου υπήρχε μικρός ναός του θεού Διονύσου, καθώς και δωμάτια για την διαμονή των ηθοποιών. Στην ανατολική πλευρά υπάρχει μία μεγάλη αίθουσα με κερκίδες διπλού επιπέδου λαξευμένες στο βράχο, που ήταν πιθανώς τόπος συγκέντρωσης και προετοιμασίας των θεμάτων που επρόκειτο να συζητηθούν στις συνελεύσεις του Δήμου.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός, ότι ακριβώς νότια της σκηνής του θεάτρου και σε παράλληλη εποχή με την λειτουργία του, υπήρχε νεκροταφείο που χρησιμοποιήθηκε από τον 6ο αι. π.Χ. έως τα μέσα του 4ου αι. π.Χ.

Βόρεια του θεάτρου υπάρχει ο λόφος Βελατούρι που στην κορυφή του φιλοξενεί θολωτούς τάφους της μυκηναϊκής περιόδου (1.600-1.100 π.χ.). Μέχρι στιγμής έχουν ανακαλυφθεί πέντε (ο ένας μεγαλύτερος από τον άλλον) με πλήθος από κτερίσματα στο εσωτερικό τους, ενώ όλη η γύρω περιοχή είναι γεμάτη από αρχαιολογικά ευρήματα που μαρτυρούν τον έντονο εποικισμό ενός μεγάλου λατρευτικού κέντρου της ευρύτερης περιοχής στην εποχή εκείνη.

Τα ευρήματα όμως δεν σταματούν εδώ. Δίπλα ακριβώς από το αρχαίο θέατρο, στέκει ίσως ένα από τα αρχαιότερα «πλυντήρια» μεταλλεύματος του 6ου αιώνα π.Χ. Τα «πλυντήρια» είναι ειδικές κατασκευές των αρχαίων μεταλλευτών, στις οποίες μεταφέρονταν τα μεταλλεύματα μετά την εξόρυξη, το θρυμματισμό και το κοσκίνισμά τους, για τον εμπλουτισμό τους, δηλαδή για να καθαριστούν ακόμη καλύτερα.

Το μετάλλευμα έβγαινε από μια παρακείμενη σπηλιά, ακριβώς δίπλα από το πλυντήριο, στην οποία υπήρχε μεγάλη ποσότητα ασημιού και μόλυβδου. Να σημειωθεί ότι από το συγκεκριμένο ασήμι, κατασκευάστηκαν τα πρώτα αττικά τετράδραχμα, το Αθηναϊκό νόμισμα που κυριάρχησε για σχεδόν 5 αιώνες και είχε στην μία όψη την Αθηνά και στην άλλη την γλαύκα (κουκουβάγια).

Ο χώρος αυτός αποτέλεσε την κύρια πηγή χρηματοδότησης των σχεδίων της Αθήνας κατά τον «χρυσό αιώνα» της πόλης. Το συγκεκριμένο μεταλλείο, μαζί με τα υπόλοιπα μεταλλεία της περιοχής έδιναν στην πόλη της Αθήνας, 750 τάλαντα τον χρόνο με τα οποία ο Θεμιστοκλής κατασκεύασε τον περίφημο στόλο της πόλης.

Στην πεδιάδα νότιοδυτικά του οικισμού, υπάρχουν τα ερείπια δωρικού ναού, του 5ου αι. π.Χ., που έχει γίνει γνωστός ως «ναός της Δήμητρας και Κόρης» από επιγραφή που βρέθηκε στην περιοχή. Στην μυθολογία, όπως αναφέρεται στον ομηρικό ύμνο (όχι του γνωστού ποιητή) προς την Δήμητρα, εδώ βρέθηκε η θεά αιχμαλωτισμένη από πειρατές κατά το ταξίδι της από την Κρήτη, κατάφερε να δραπετεύσει και να μεταβεί στην Ελευσίνα.

Ένα από τα αρχαιότερα θέατρα της Ευρώπης, εντελώς αφημένο, παραμελημένο… Ανεβαίνω προσεκτικά τα σκαλοπάτια, κάθομαι σε μια θέση… Αγγίζω αχόρταγα τις πέτρες…
Στέκομαι και παρατηρώ τριγύρω το χώρο… Πόσες παραστάσεις παίχτηκαν, πόσες συνελεύσεις έγιναν… Το ηλιοβασίλεμα αγκαλιάζει το θέατρο… Ίσως να είναι αυτή, μια άλλου είδους διαφορετική «παράσταση» μόνο για μένα…

Στον παραπάνω πίνακα απεικονίζεται ο τρόπος που αντιμετώπισαν τις αρχαιότητες κάποιοι από τους «περιηγητές». Τα πλοία στο βάθος στέκονται έτοιμα να φορτώσουν τα κλοπιμαία…
Από το 1820 η περιοχή ανασκάπτεται συστηματικά, αλλά δεν αναδεικνύεται και δεν προστατεύεται. Ηφημισμένη Βέλγικη αρχαιολογική σχολή είχε αρχίσει τις ανασκαφές από το 1963, φέρνοντας στο φως πολύ σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα, η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία επίσης ασχολήθηκε με την περιοχή, μέχρι και η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών, όταν η επίσημη πολιτεία λόγω «έλλειψης κονδυλίων» αφήνει τις πριν από χρόνια πενιχρές εργασίες αναστήλωσης, να καταρρεύσουν από το πέρασμα του χρόνου, ενώ δεν υπάρχει η παραμικρή έστω περίφραξη του χώρου. Προφανώς ενδιαφέρει περισσότερο να διασωθούν τα τραπεζικά ιδρύματα.

Σηκώνω το βλέμμα και κοιτάζω στα αριστερά μου… Δίπλα η θάλασσα, στο βάθος απλώνεται η Μακρόνησος…Τα κατ’ Αγρούς Διονύσια, η μεγάλη γιορτή που μίμηση της παρουσιάζει ο Αριστοφάνης στους Αχαρνείς του, αποτελούσε χωρίς αμφιβολία επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα στη συγκεκριμένη περιοχή.

Άλλη μια σκηνή που φέρνει αυτός ο τόπος στο νου είναι εκείνη που περιγράφει ο Βιργίλιος, καθώς αντλεί εικόνες από τη ζωή των χωρικών της Αττικής:
«Αρχίζουν οι αρχαίοι αγώνες στη σκηνή,
Σε χωριά και σταυροδρόμια βάζουν βραβεία
Για τους πιο επιδέξιους γόνους του Θησέα
Και στα λιβάδια με κρασί μεθώντας
Πηδούν στο φουσκωμένο λιπαρό ασκί…»
Είναι μια σκηνή που ασφαλώς έκανε συχνά τις πλευρές του κοίλου αυτού του σήμερα άδειου και σιωπηλού θεάτρου να ζωντανεύουν από ευθυμία και γέλιο.

Φανταστείτε όλο αυτόν το χώρο σαν μια πολύβουη κυψέλη ανθρώπων. Με ανθρώπους που σέβονται το λειτούργημα τους, όπου να φιλοξενούνται σχολεία, χιλιάδες τουρίστες όλο το χρόνο, αναδεικνύοντας την αξία του εναλλακτικού τουρισμού που ως στόχο θα έχει την πολιτιστική σύνδεση των επισκεπτών με το χώρο και το χρόνο.

Αυτός ο μοναδικός ιστορικός, αρχαιολογικός χώρος αξίζει μια καλύτερη τύχη…
Μια όμορφη περιήγηση στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Βιβλιογραφικές Πηγές:
Κ. Γουόρντσγουορθ, «Αθήνα-Αττική: Το ημερολόγιο ενός οδοιπορικού», Εκδ. Εκάτη 1999, μφρ. Τίνας Χανδρα, αποσπ. Σς. 158-161.
Γ. Μάνθος, «Μεταλλευτικό – Μεταλλουργικό Λαύριο», Λεύκωμα – Έκδοση Δήμου Λαυρεωτικής, 1990
Γ. Δερμάτης, «ΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ», ΕΚΔΟΣΗ ΔΗΜΟΥ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Από το Διαδίκτυο:
Ελαφηβολιων: Αρχαίο Λαύριο
Ακυβέρνητες πολιτείες
Αρχαιολογία της πόλης των Αθηνών
wikipedia http://roadartist.blogspot.com/2011/09/blog-post_21.html
ΑΠΟ: http://www.forkeratea.com
enotitasaronikou

Το διαβάσαμε από το: ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΘΟΡΙΚΟΥ: ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΤΟΛΙΔΙ, ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΠΟΛΛΟΙ ΑΓΝΟΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ. ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΠΟΛΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ. http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/09/blog-post_5138.html#ixzz3mqmkcYkr

πηγή: Το Έθνος
Το διαβάσαμε από το: Οι κρυφοί τοίχοι και οι αόρατοι πάσσαλοι του Αρχαίου θεάτρου Θορικού http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/05/blog-post_4851.html#ixzz2Ual9FyeR
ΑΠΟ: http://www.forkeratea.com

Το διαβάσαμε από το: ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΘΟΡΙΚΟΥ: ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΤΟΛΙΔΙ, ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΠΟΛΛΟΙ ΑΓΝΟΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ. ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΠΟΛΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ. http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/09/blog-post_5138.html#ixzz3mqmBoq6r

Η Πύλη του Άδη. Γιατί φρουρείται;

Aμύθητος αρχαιολογικός θησαυρός βρέθηκε στη Μεσσηνία-Άνω του… ενός δισ. ευρώ εκτιμάται μόνο η αξία των χρυσών κτερισμάτων!!!

Η πύλη του Άδη στην Ιθώμη και το μεγάλο μυστικό!!!

Ναι όσο απίστευτο και να φαίνεται, βρέθηκε ο θολωτός τάφος του θρυλικού Βασιλιά της Αρχαίας Μεσσήνης, Αριστόδημου, ο οποίος για αιώνες τώρα ήταν βασική επιδίωξη της αρχαιολογικής υπηρεσίας και εκατοντάδων επίδοξων θησαυροκυνηγών, οι υποίοι είχαν κυριολεκτικά ανασκάψει την ανατολική πλευρά του ιερού όρους της Μεσσηνίας, Ιθώμη, όπου κατά τον Παυσανία είχε… ταφεί ο εν λόγω βασιλιάς.

Πολλοί πίστευαν από τα παλαιότερα χρόνια, ότι ο τάφος του Αριστόδημου ο οποίος είχε θυσιάσει την κόρη του,σύμφωνα με χρισμό του μαντείου των Δελφών, προκειμένου να απελευθερωθεί η Μεσσηνία από τους Σπαρτιάτες, ότι βρίσκεται κοντά στο χωριό Αριστοδήμειο της Ιθώμης και για το λόγο αυτό έδωσαν στο χωριό αυτό το όνομα του θρυλικού βασιλιά.

Νεότερες μελέτες ιστορικών είχαν αποφανθεί ότι ο περιβόητος τάφος με τους αμύθητους θησαυρούς, βρίσκεται κοντά στο αρχαίο φράγμα του ποταμού “Βαλύρα”, όπου κατά την ιστορία διάβηκε ο λυράρης της αρχαιότητας Θάμυρις και συνέβη το γνωστό περιστατικό της ρίψης της λύρας στο νερό μετά της τύφλωσή του από τις εννέα Μούσες.

Έκτοτε η περιοχή αυτή οργώνονταν κατά καιρούς από λαθροανασκαφείς, οι οποίοι εφοδιασμένοι με ανιχνευτές μετάλλων προσπαθούσαν τις νύχτες να εντοπίσουν τον θησαυρό που θα τους έκανε βαθύπλουτους.

Εις μάτην όμως, γιατί παρά τις δεκάδες τρύπες που δημιούργησαν σκάβοντας, ο θησαυρός ήταν αδύνατον να εντοπιστεί.Όμως όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος, όπως λέει και ο σοφός λαός.

Και η στιγμή που ήρθε ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μια ομάδα ανθρώπων της περιοχής που αγαπούν την πολιτιστική παράδοση της περιοχής τους και προσπαθούν με κάθε τρόπο να την προστατεύσουν και να την προβάλουν.

Η πύλη του Άδη στην Ιθώμη και το μεγάλο μυστικό!!!

Η ομάδα αυτή των ανθρώπων του πολιτισμού της Ιθώμης, αξιοποιώντας αρχαίες γραφές σύμφωνα με τις οποίες, κοντά στο αρχαίο φράγμα του ποταμού ΄΄Βαλύρα” ή κατά την σύγχρονη ονομασία “Μαυροζούμενα”, υπάρχει η πύλη του Άδη, εκεί που δηλαδή περνούσαν οι ψυχές των αποθανόντων για τον άλλο κόσμο στην αρχαιότητα, την εντόπισαν έχοντας ο βοηθό τους την σύγχρονη τεχνολογία GPS και έφθασαν μετά από πολύ κόπο στο επίμαχο σημείο, καθώς ήταν καλυμμένο από οργιώδη βλάστηση και μια πέτρινη πλάκα η οποία είχε ελαφρώς μετακινηθεί στο διάβα των αιώνων.

Η είσοδος στην φερόμενη ως πύλη του Άδη άφησε την ερευνητική ομάδα εμβρόντητη καθώς βρέθηκαν σε μια φυσική σπηλιά,διαστάσεων εδάφους 7,63 Χ 8,45 m , η οποία περίτεχνα είχε μετατραπεί σε υπόγειο θολωτό τάφο.

Στο βορινό μέρος υπάρχει μαρμάρινος τάφος με την επιγραφή “Αριστοδήμω Μεσσηνίων Βασιλεί” , ο οποίος είναι ανέγγιχτος και τριγύρω διάφορα ειδώλια απόατόφιο χρυσάφι, λήκυθοι οι οποίες περιέχουν χρυσαφένια ομοιώματα κλώνων ελιάς, χρυσαφένια κτερίσματα και χρυσοελεφάντινο αγαλματίδιο του Ιθωμάτα Διός.

Αμέσως η ομάδα ενημέρωσε τις αρχές ασφαλείας του νομού,τον καθηγητή αρχαιολογίας κ.Πέτρο Θέμελη οποίος κατέφθασε αμέσως από την Αρχαία Μεσσήνη, τον υπουργό Πολιτισμού και τις δικαστικές αρχές, προκειμένου να προστατευθεί πάση θυσία ο μεγάλος και ανεκτίμητος αυτός θησαυρός.

Σύμφωνα με μεταλλειολόγο που συμμετείχε στην ομάδα, η αξία σε χρυσό των ευρημάτων εκτιμάται σε περίπου ένα δισ. ευρω, ενώ συμπεριλαμβανομένης της αρχαιολογικής και καλλιτεχνικής τους αξίας, κατά τον κ.Θέμελη, τούτη ανέρχεται στο 100/πλάσιο!!!

Το περιστατικό αυτό που συνέβη λίγο πριν το μεσημέρι εχθές Σάββατο, σύμφωνα με ασφαλείς και καλά διασταυρωμένες πληροφορίες μας, έχει προκαλέσει σεισμό στο κυβερνητικό επιτελείο.

Ήδη η περιοχή έχει περικυκλωθεί από ένοπλους άνδρες της ασφάλειας, οι οποίοι καμουφλάρονται σε κάθε σημείο πρόσβασης στην περιοχή για την πιθανότητα ληστείας. Ακόμα έχουν επιστρατευθεί και σύγχρονα συστήματα δορυφορικής παρακολούθησης που διέθεσε το υπουργείο άμυνας.

national-pride.org