Τι είναι η Φ ε ν ά κ η και τι οι Φ ε ν ά κ ε ς; Δεν θα είναι δύσκολο θαρρώ να περιγραφεί. Οι εποχές ετούτες κατακλύζονται από αυτούς τους δαίμονες.Στην αρχαία ελληνική μυθολογία και λατρεία, με την ονομασία Φενάκες ήταν γνωστοί κάποιοι δαίμονες, τους οποίους επικαλούνταν και ζητούσαν τη βοήθειά τους οι αρχαίοι Αθηναίοι όσες φορές επιθυμούσαν να ε ξ α π α τ ή σ ο υ ν κάποιον άνθρωπο.Ο αρχικός τύπος ήταν ο φαίναξ, του φαίνακος, από το ρήμα φαίνω – φαίνομαι, δηλαδή φανερώνω. Ο φαίναξ ήταν ο α π α τ ε ώ ν α ς, που με την σειρά του μας έδωσε το φέναξ, φένακος.Το «αι» της φενάκης μονοφθογγίστηκε γλωσσολογικώς, οι δύο φθόγγοι απλοποιήθηκαν και έγιναν ένας, «ε». Λέξη πολύ παλιά, οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι ο Φαίναξ ήταν κύριο όνομα, το ανθρωπωνύμιο pa-na-ki μια δοτική των μυκηναϊκών χρόνων, που απαντάται στις πινακίδες της μυκηναϊκής Β γραφής.Με την φενάκη ως πρώτη έννοια εννοούσαν και την περούκα. Η περούκα κρύβει μια ατέλεια, άρα απατά, εξαπατά, φενακίζει. Η φενάκη, η εξαπάτηση, ο φενακισμός είναι η παραπλάνηση αφελών και μη. Φ ε ν ά κ η, λοιπόν, είναι η απάτη, η ψευτιά, η πλάνη, το ψέμα που λέγεται για εξαπάτηση, η παραπλάνηση. Επικαλούμαστε την Φενάκη για να κρύψουμε ένα μυστικό, μία ιδέα, μία ιδεολογία, ακόμα και μια ιδεοληψία, όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε την εμμονή μας σε συγκεκριμένες πεποιθήσεις, με τελικό σκοπό την εξαπάτηση. Λέμε ή ακούμε καμιά φορά προτάσεις όπως: «Οι υποσχέσεις του, τα λόγια του αποδείχτηκαν φενάκη» και το μυαλό μας πάει κατευθείαν στους πολιτικούς αυτού του τόπου.Είναι βέβαιο ότι τους Φ έ ν α κ ε ς τους επικαλούνται αυτή η μερίδα των πολιτών σε καθημερινή βάση. Όμως αυτοί που τους επικαλούνται, δεν είναι ο καθρέφτης αυτών που τους ψηφίζουν; Όπως προαναφέραμε: «ο φενακισμός είναι η παραπλάνηση αφελών και μη». Αφελών και μη. Οι δαίμονες Φένακες λοιπόν συνεχίζουν να ζουν και ουδέποτε ξεπέσανε στην λήθη. Απόδειξη; Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Ετούτος ο τόπος και ο λαός, ο πλανεμένος και βαθιά εξαπατημένος, είναι η απόδειξη.
*Ερευνα και συλλογή πληροφοριών Γιώβη Βασιλική
Aναζητήστε το άρθρο με αυτόν τον τίτλο, στο μπλογκ μου mythiki-anazitisi.blogspot
Πρόκειται για ένα τεχνικό επίτευγμα της αρχαίας Αθήνας – Η τραγωδία της Βαρυμπόμπης, με τον τραγικό θάνατο τριών ανδρών από ασφυξία που έψαχναν θησαυρό στο βάθος ενός αρχαίου φρεατίου, έφερε στη δημοσιότητα την ύπαρξη ενός ρωμαϊκού υδραγωγείου, που συνεχίζει να μεταφέρει νερό από την Πάρνηθα και την Πεντέλη στην Αθήνα, σχεδόν 1880 χρόνια μετά την κατασκευή του.
Πρόκειται για το φημισμένο Αδριάνειο Υδραγωγείο, το οποίο αποτελεί σήμερα τη μοναδική περίπτωση πλήρους καταγεγραμμένης αρχαίας αθηναϊκής σήραγγας με έκταση και χαρακτήρα δικτύου, το οποίο είναι λειτουργικό έως τις μέρες μας.
Κατασκευάστηκε επί του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού, την περίοδο 125 – 140 μ.Χ, για την υδροδότηση της ρωμαϊκής συνοικία της Αθήνας κοντά στις Στήλες του Ολυμπίου Διός.
Συγκεντρώνοντας τα νερά της Πάρνηθας και της Πεντέλης, το δίκτυο -διανύοντας μια διαδρομή 25 χλμ- καταλήγει στο σημερινό Κολονάκι και στην πλατεία Δεξαμενής, περνώντας κάτω από τις σημερινές περιοχές των δήμων Αχαρνών, Μεταμόρφωσης, Ηρακλείου, Νέας Ιωνίας και Αθηναίων.
Το νερό έρχεται από την πηγή της Κιθάρας, που είναι στους πρόποδες της Πάρνηθας. Η κεκλιμένη στοά του, στη συμβολή των οδών Κεντέρη και Λούη, στο Ολυμπιακό Χωριό, που ενώνει το υπέργειο με το υπόγειο τμήμα του, είναι η πρωτοτυπία αυτής της κατασκευής. Ρωμαϊκά υδραγωγεία υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη, αλλά η τεχνική του συγκεκριμένου έργου είναι μοναδική. Για αυτό και το Αδριάνειο αποτελεί το σπουδαιότερο υδρευτικό σύστημα που είχε η Αθήνα κατά την αρχαιότητα.
Έως και τις μέρες μας το Αδριάνειο Υδραγωγείο είναι λειτουργικό, με το δήμος Μεταμόρφωσης να αξιοποιεί το νερό του δικτύου. Έρευνες του ΕΜΠ, έχουν αποδείξει πως το νερό του αρχαίου υδραγωγείου, μπορεί άνετα να χρησιμοποιηθεί και στους άλλους δήμους για αρδευτικές ανάγκες.
Όπως αναφέρει το εξιδεικευμένο ιστολόγιο urbanspeleology.blogspot.com, σε όλο το μήκος της διαδρομής του υπάρχουν σφραγισμένα πηγάδια, που κατεβαίνουν στο τούνελ που ξεκινάει από τους πρόποδες της Πάρνηθας και της Πεντέλη και καταλήγει στην Αθήνα.
Συνολική εξερεύνηση και τοπογράφηση των υπόγειων στοών και των πηγαδιών του υδραγωγείου, είχε πραγματοποιηθεί στις αρχές του περασμένου αιώνα από την ΟΥΛΕΝ, όταν το Αδριάνειο επισκευάστηκε και λειτούργησε για τελευταία φορά.
Το 2017 η ΕΥΔΑΠ και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο πραγματοποίησαν για πρώτη φορά εκτεταμένη εξερεύνηση του Αδριάνειου Υδραγωγείου. Σκοπός του εγχειρήματος ήταν να εκτιμηθεί η παροχετευτικότητα του δικτύου και η ποιότητα του νερού του, ώστε να αξιοποιηθεί για την άρδευση δημόσιων εκτάσεων στην Αθήνα.
Πρόκειται για ένα φιλόδοξο σχέδιο, που εφόσον τεθεί σ’ εφαρμογή θα ξαναβγάλει στο προσκήνιο το Υδραγωγείο που δημιουργήθηκε μ’ εντολή του αυτοκράτορα Αδριανού λόγω της ξηρασίας που είχε χτυπήσει την πόλη και που τέθηκε για πρώτη φορά σε λειτουργία το 140 μ.Χ.
Πώς κατασκευάστηκε
Το υδραγωγείο αποτελείται ουσιαστικά από μια υπόγεια σήραγγα με συνολικό μήκος περί τα 25 χλμ., η οποία σκάφτηκε όλη με τα χέρια. Το έργο κατασκευάστηκε με διάνοιξη 465 φρεατίων (από 10 μέχρι 42 μ. βάθος) κατά μήκος της χάραξης. Από κάθε δύο γειτονικά φρεάτια, έσκαβαν την σήραγγα ταυτόχρονα από το ένα στο άλλο μέχρι συναντήσεως (μέθοδος ΚΑΝΑΤ). Τα φρεάτια γενικά ήταν σε αποστάσεις από 33 μ. μέχρι 38 μ. το ένα από το άλλο, και πολλά εντοπίζονται εύκολα, ακόμα και σήμερα σε διάφορα σημεία κατά μήκος της χάραξης.
Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι η σήραγγα σκάφθηκε από σκλάβους χρησιμοποιώντας απλά εργαλεία λάξευσης της πέτρας όπως το σφυρί και το καλέμι. Επίσης μπορεί να χρησιμοποιούσαν αρχικά την φωτιά, για να θερμαίνουν την επιφάνεια του βράχου και να την ψύχουν απότομα με κρύο νερό, δημιουργώντας έτσι μικρορήγματα στον βράχο. Στη συνέχεια έβαζαν νερό με ασβέστη στα ρήγματα, ο οποίος λόγω της χημικής αντίδρασης, διογκωνόταν και τα μεγάλωνε. Επίσης, πιθανώς χρησιμοποιούσαν επίπεδα ξύλα και βαρίδια ή / και χάλκινα σωληνάκια, γεμάτα νερό, με γυάλινα δοχεία στα άκρα, ώστε να ορίζουν το επίπεδο και να καθορίζουν την πορεία και το βάθος της σήραγγας.
Εντυπωσιάζει αιώνες μετά
Κατά την κάθοδό του προς την Αθήνα, το δίκτυο σ’ ορισμένα σημεία το νερό σχηματίζει καταρράκτες, σε άλλα λιμνάζει λόγω της κατολίσθησης βράχων, αλλού ρέει. Στη Δεξαμενή υπάρχουν ακόμη υπόγειοι ρωμαϊκοί θόλοι, ενώ στην είσοδό της μπορεί κάποιος να δει επιγραφές που χαράχτηκαν πριν από εκατοντάδες χρόνια.
Σε σημαντικό τμήμα του το δίκτυο αναπτύσσεται σε μεγάλα βάθη – μεγαλύτερα των 20 μέτρων -, με αποτέλεσμα να αξιοποιεί την υπόγεια υδροφορία και από άλλες περιοχές της διαδρομής του όταν ο υδροφόρος ορίζοντας βρίσκεται ψηλότερα. Τούτο το επιτυγχάνει μέσω των φρεατίων του αλλά και της ίδιας της σήραγγας.
Σύμφωνα με την ΕΥΔΑΠ: «το Αδριάνειο Υδραγωγείο και η Δεξαμενή λειτούργησαν υδροδοτώντας την περιοχή της Αθήνας μέχρι την εποχή της Τουρκοκρατίας. Τότε πια το Υδραγωγείο εγκαταλείφθηκε, με αποτέλεσμα να πέσουν τα σαθρά τοιχώματά του. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, την περίοδο εκείνη οι Αθηναίοι στράφηκαν στην κατασκευή πηγαδιών στα σπίτια τους».
Κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές στις υδροδοτικές υποδομές της Αθήνας, με αποτέλεσμα η πόλη να έρθει αντιμέτωπη με ένα οξύτατο πρόβλημα ύδρευσης. «Με πρωτοβουλία της εκάστοτε δημοτικής Αρχής έγιναν σημαντικά έργα, όπως επισκευές και καθαρισμοί του Αδριάνειου Υδραγωγείου, το οποίο τέθηκε και πάλι σε λειτουργία λίγο μετά το 1840. Το 1870 ανακαλύφθηκε και η Αδριάνειος Δεξαμενή, η οποία ανακατασκευάστηκε και λειτούργησε πάλι» επισημαίνει η ΕΥΔΑΠ. Κατά τον 19ο αιώνα, όταν υποστυλώθηκε το δίκτυο, η συνολική παροχή του Υδραγωγείου έφτανε τους θερινούς μήνες τα 7.000 κ.μ. ημερησίως. Ωστόσο της αύξησης του πληθυσμού της Αθήνας, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι ανάγκες πλέον καλύπτονταν μετά δυσκολίας.
Ο Παιάνας των Δελφών του έτους 138 π.Χ. είναι εξαιρετικό δείγμα εφαρμογής του Τετράχορδου.
«Ακούστε με, κάτοικοι του παρθένου δάσους του Ελικώνα,
και σεις πολεμοχαρείς κόρες του Δία του αγέρωχου,
Ανοίξτε τις φτερούγες σας, και με λόγια μαγικά
πλανέψτε τον αδελφό σας, τον ξανθόμαλλο τον Φοίβο
που συνοδευόμενος από πανέμορφες παρθένες των Δελφών
ξεκινάει το ταξίδι του από τις δίδυμες κορφές του Παρνασσού
για να πάει στα κρυστάλλινα νερά της Κασταλίας
Αιωρούμενος πάνω από τους Δελφούς «
και πάνω από το προφητικό βουνό.
Αλήθεια, πόσο διαφορετικά ζούσαν τα παιδιά της αρχαιότητας από εμάς; Πήγαιναν σχολείο; Τι έτρωγαν; Έπαιζαν; Και τι παιχνίδια; Για να απαντήσουμε τα ερωτήματά μας συλλέξαμε πληροφορίες για τη ζωή του παιδιού στην αρχαία Ελλάδα, κατασκευάσαμε αντικείμενα της καθημερινότητάς του, παίξαμε τα παιχνίδια του και με ένα θεατρικό δρώμενο μεταφέραμε γονείς και παιδιά στην αρχαία Αθήνα!
Αρχαία Αθήνα
Στην Αρχαία Αθήνα, η θέση της γυναίκας-μητέρας ήταν πολύ υποβιβασμένη. Όλη τη μέρα ήταν κλεισμένες στο σπίτι κι ασχολούνταν με τις οικιακές δουλειές. Ανάλογη ήταν και η αγωγή των κοριτσιών, τα οποία τα μάθαιναν να ράβουν και να γνέθουν ενώ μάθαιναν ελάχιστα να γράφουν και να διαβάζουν. Δεν έβγαιναν έξω από το σπίτι χωρίς συνοδεία δούλων
Από την άλλη, τα αγόρια είχαν περισσότερα πλεονεκτήματα όσον αφορά την διαπαιδαγώγησή τους. Ως τα επτά χρόνια τους έμεναν στο σπίτι αγράμματα και μετά τα πήγαιναν να μορφωθούν σε ιερατεία ή αν είχαν την οικονομική ευχέρεια ανάθεταν την διαπαιδαγώγησή τους σε δασκάλους.
Πολλοί πλούσιοι ανάθεταν την ανατροφή των βρεφών σε δούλες ή σε παιδαγωγούς δούλους.
Αρχαία Σπάρτη
Στην αρχαία Σπάρτη, η κατάσταση ήταν πολύ πιο διαφορετική από εκείνη της Αθήνας. Η θέση της γυναίκας-μητέρας δεν ήταν υποβαθμισμένη και τύγχανε του ιδίου σεβασμού με τον άντρα-πατέρα. Η ίδια μορφωνόταν, -όχι βέβαια όπως ο άντρας- και προσπαθούσε να έχει γνώμη για όλα τα θέματα, ακόμα και για τα πολιτικά.
Η καλύτερη θέση της γυναίκας -σε σύγκριση με την Αθήνα- στην αρχαία Σπάρτη, είχε ως αποτέλεσμα την αγωγή των παιδιών να την αναλαμβάνουν οι γονείς ως τα έξι χρόνια τους.
Κατόπιν τα αγόρια πήγαιναν σε στρατόπεδα για να διαμορφωθούν ως ικανοί πολεμιστές (ηρωικό ιδεώδες της αγωγής) και την αγωγή τους την αναλάμβαναν παιδοκόμοι.
Τα κορίτσια λάβαιναν αισθητική αγωγή μετά τα δέκα τους χρόνια.
Εκπαίδευση
Ο Παιδαγωγός, οικιακός δούλος, συνόδευε το παιδί στο Διδασκαλείο. Από τον πρώτο του δάσκαλο ο μικρός Αθηναίος μάθαινε ανάγνωση, συλλαβισμό, γραφή, αριθμητική.
Αργότερα τον αναλάμβανε ο Κιθαριστής για να τον μυήσει στην τέχνη της μουσικής. Αφού το παιδί αποκτούσε αυτές τις στοιχειώδεις γνώσεις, ερχόταν σε επαφή με την ηρωική και διδακτική ποίηση (Όμηρο-Ησίοδος), καθώς και με τη λυρική.
Μάθαινε επιπλέον χορό, ζωγραφική, χειροτεχνία και γεωμετρία. Ο Παιδοτρίβης φρόντιζε για τη σωματική εκγύμναση των μαθητών στην Παλαίστρα («πένταθλον» και «παγκράτιον»).
Παιχνίδια
ΠΛΑΤΑΓΗ:
Ένα από τα πρώτα παιχνίδια που έπαιζαν τα μωρά στην αρχαιότητα ήταν «η πλαταγή», μια πήλινη κουδουνίστρα, που την έβαζαν στο χέρι του και με τον ήχο που έκαναν τα πετραδάκια που είχε μέσα, το έκαναν να ξεχνιέται και να σταματά τα κλάματα.
ΑΘΥΡΜΑ, ΚΥΛΙΝΤΡΟ, ΑΠΟΡΡΑΞΙΣ:
Αγαπημένο παιχνίδι των μεγαλύτερων σε ηλικία αγοριών ήταν «το άθυρμα», ένα πήλινο αλογάκι πάνω σε ρόδες, που το έσερναν σε όλο το σπίτι. Το παιχνίδι όμως που λαχταρούσαν όλα τα αγόρια ήταν ένα «αμαξάκι με ρόδες». Συνήθως το έσερναν τα αγαπημένα τους σκυλιά κι όταν αυτά κουράζονταν το έσερναν τα παιδιά μόνα τους. Συνηθισμένο παιχνίδι ήταν «ο τροχός».
Άλλο παιχνίδι ήταν «η απόρραξις». Παιζόταν από κορίτσια με τη «σφαίρα», μπάλα από δέρμα ή κομμάτια ύφασμα, ραμμένα και παραγεμισμένα με αλογότριχες, άχυρο ή μαλλί. Τα αγόρια, πετώντας την μπάλα με τα χέρια, προσπαθούσαν να την περάσουν στο στόμιο ενός αγγείου, κάτι σαν τη σημερινή καλαθοσφαίριση. Ο νικημένος έπρεπε να πάρει στην πλάτη το νικητή. Αυτό ονομαζόταν «εφεδρισμός».
ΧΑΛΚΗ ΜΥΙΑ (ΤΥΦΛΟΜΥΓΑ):
Κανόνες του παιχνιδιού από τα αρχαία χρόνια:Δένανε με ένα μαντίλι τα μάτια ενός παιδιού και έλεγε: «χαλκή μύγα θα κυνηγήσω» και οι άλλοι αποκρίνονταν: «θα κυνηγήσεις μα δεν θα την πιάσεις» και τον χτυπούσαν με τις ζώνες τους μέχρι να πιάσει ένα παιδί.
ΑΚΙΝΗΤΙΝΔΑ (ΑΓΑΛΜΑΤΑΚΙΑ):
Το αρχαίο παιχνίδι ακινητίνδα παίζεται και σήμερα με το όνομα αγαλματάκια, μόνο που υπάρχουν κάποιες διαφορές. Στην ακινητίνδα, οι παίχτες μόλις δοθεί το σύνθημα πρέπει να μείνουν ακίνητοι σε όποια στάση βρίσκονται. Εκείνος που θα κουνηθεί βγαίνει από το παιχνίδι. Στα αγαλματάκια, βρίσκονται όλα τα παιδιά στη γραμμή εκτός από ένα. Αυτό το παιδί βρίσκεται περίπου πέντε μέτρα μακριά από τα άλλα παιδιά και με γυρισμένη πλάτη λέει: «Αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα, μέρα ή νύχτα.Τα υπόλοιπα παιδιά όταν μιλάει κουνιούνται, όταν όμως ρωτάει απαντούν «μέρα» ή «νύχτα». Αν πουν «νύχτα» συνεχίζεται το παιχνίδι και αν πουν «μέρα» γυρνάει και μένουν όλοι αγάλματα. Τότε όποιος κουνηθεί μπαίνει στη θέση του παιδιού και ξαναρχίζει το παιχνίδι.
ΜΠΑΛΑ:
Αυτό το παιχνίδι παίζεται ως εξής: το ένα παιδί πετά με δύναμη, τη μπάλα και εκείνη σκάει στο έδαφος και τη πιάνει ένα άλλο παιδί. Αυτό γίνεται συνεχώς και έτσι συνεχίζεται το παιχνίδι. Η μπάλα τους ήταν φτιαγμένη από δέρματα ζώων.
ΠΕΝΤΕΛΙΘΑ (ΠΕΝΤΟΒΟΛΑ):
Τα πεντόλιθα είναι ένα αρχαίο παιχνίδι. Παίζεται όμως ακόμα και σήμερα. Στο παιχνίδι αυτό μπορούσαν να παίξουν όσα παιδιά ήθελαν. Το κάθε παιδί είχε συγκεντρωμένα πέντε βοτσαλάκια κοντά στα πόδια του. Ο κάθε παίχτης πέταγε ένα βοτσαλάκι ψηλά και έπρεπε να το ξαναπιάσει αφού πρώτα είχε πάρει από κάτω ένα ακόμα βοτσαλάκι.
H ΑΠΟΔΙΔΡΑΣΚΙΝΔΡΑ:
Ένας παίκτης κλείνει τα μάτια του και οι άλλοι τρέχουν να κρυφτούν σε ορισμένο χρόνο .Ο παίκτης ανοίγει τα μάτια του και ψάχνει να τους βρει. Κάθε φορά που βρίσκει έναν , πρέπει να προλάβει να τρέξει πρώτος στη θέση του , αλλιώς χάνει .
ΤΟ ΚΟΛΛΑΒΙΖΕΙΝ:
Ένας παίκτης στέκεται όρθιος και με το χέρι του σκεπάζει τα μάτια του .Ένας άλλος τον κτυπά και συγχρόνως τον ρωτά με ποιο χέρι τον κτύπησε
ΑΣΚΩΛΙΑΣΜΟΣ (ΑΣΚΙ):
Στην αρχαιότητα το παιχνίδι αυτό ήταν ένα είδος ακροβασίας και παιζόταν κατά κύριο λόγο στις γιορτές του Διονύσου: Οι παίκτες ανέβαιναν με το ένα πόδι πάνω σε ένα φουσκωμένο ασκί αλειμμένο με λάδι και ο καθένας φανέρωνε την επιδεξιότητά του στην ισορροπία και στην ευλυγισία . Τις περισσότερες φορές ο παίκτης έπεφτε κάτω, πράγμα που διασκέδαζε τους άλλους παίκτες, οι οποίοι αδιαφορούσαν για το αν θα γελούσαν το ίδιο και οι άλλοι μ? αυτούς, όταν σε λίγο ,που θ? ανέβαιναν κι΄ αυτοί στο λαδωμένο ασκί θα πάθαιναν τα ίδια . Το παιχνίδι αυτό παίζεται και σήμερα στην Ήπειρο με την ονομασία Ασκί.
Η ΣΚΑΠΕΡΔΑ (ΔΙΕΛΚΥΣΤΙΝΔΑ):
Οι παίκτες καρφώνουν στο χώμα ένα δοκάρι που στο μέσο του έχει μια τρύπα από όπου περνούν ένα σκοινί. Στις δύο άκρες του, δένεται από ένας παίκτης, έτσι ώστε ο ένας να μην κοιτά τον άλλο, και προσπαθούν τραβώντας με δύναμη, να φέρουν ο ένας τον άλλον κοντά στη δοκό. Το παιχνίδι αυτό παίζεται και με ισάριθμους σε κάθε πλευρά παίκτες.
ΤΟ ΑΣΤΡΑΓΑΛΙΖΕΙΝ:
Το αστραγαλίζειν , το παιχνίδι δηλαδή με τους αστράγαλους ή αλλιώς τα κότσια , είναι από τα πιο αγαπημένα ,τόσο των αγοριών, όσο και των κοριτσιών. Τους αστράγαλους τους μαζεύουν από τα πίσω πόδια των κατσικιών και των αρνιών . Καμιά φορά αντί για αστράγαλους χρησιμοποιούν πετρούλες ή καρύδια και αμύγδαλα που τους αρέσουν και να τα τρωνε ! Τα παιδία έπαιζαν και τους «αρτιάζειν αστραγάλους» , τα μόνα ζυγά . Έκρυβε ο ένας του αστραγάλους στο χέρι του κι ο άλλος προσπαθούσε να μαντέψει αν ο αριθμός των αστράγαλων ήταν μονός ή ζυγός, δηλαδή περιττός ή άρτιος.
ΑΠΟΡΡΑΞΙΣ:
Οι παίκτες κτυπούν τη μπάλα με δύναμη στο έδαφος ώστε να αναπηδήσει. Έπειτα την πιάνουν και την ξανακτυπούν. Όποιος παίκτης πετύχει τα πιο πολλά κτυπήματα κερδίζει . Άλλοτε πάλι πετούν τη μπάλα στον τοίχο και πρέπει να την πιάσουν πριν πέσει στο έδαφος. Το παιχνίδι αυτό μπορούν να παίζουν μόνοι τους ή ανά δυο.
ΕΙΣ ΩΜΙΛΛΑ:
Οι «μεγάλοι» της παρέας έπαιζαν το εις ώμιλλαν, τις ομάδες. Είχαν χαράξει έναν κύκλο στο χώμα και προσπαθούσαν, σημαδεύοντας από ένα ορισμένο σημείο, να στείλουν τον αστράγαλο τους μέσα στον κύκλο. Είχαν ορίσει από πριν ότι ο καθένας είχε δέκα βολές. Ο νικητής σχεδίαζε το κύκλο, αποφάσιζε τη διάμετρο, καθώς και το σημείο βολής.
Η ΙΥΓΞ:
Ανάμεσα στα παιχνίδια που προτιμούν τα παιδιά, είναι η Ίυγξ. Σε ένα ξύλινο συνήθως τροχίσκο ανοίγουν δυο τρύπες, περνούν διπλή κλωστή και αφού την περιστρέψουν, μια τραβούν και μια χαλαρώνουν. Ο ήχος που παράγεται θυμίζει ένα πουλί, την ίυγγα, δηλαδή την μυρμηγκοφάγο, από το οποίο πήρε και το όνομα του το παιχνίδι. Λένε μάλιστα πως ανάλογα με τον ήχο μπορούν να κάνουν διάφορες προβλέψεις.
ΤΡΟΧΟΣ:
Οι τροχοί είναι συνήθως χάλκινοι και υπάρχουν μεγαλύτεροι και μικρότεροι. Η διάμετρος τους κυμαίνεται ανάμεσα στα 80 και 130 εκατοστά. Ο τροχός δεν είναι όμως μόνο παιχνίδι. Τον χρησιμοποιούσαν και στις παλαίστρες, όπου γυμνάζονταν οι νέοι. Ο Ιπποκράτης μάλιστα, ο φημισμένος γιατρός, στο βιβλίο του «Περί Διαίτης», τον συστήνει σε όσους θέλουν να κρατηθούν σε καλή φυσική κατάσταση.
Διατροφή
Ένα πρωινό αρχίζει με ψωμί, τυρί και ελιές.
Τις διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων χαρακτήριζε η λιτότητα, κάτι που αντικατόπτριζε τις δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες διεξαγόταν η ελληνική γεωργική δραστηριότητα. Θεμέλιο τους ήταν η λεγόμενη «μεσογειακή τριάδα»: σιτάρι, λάδι και κρασί.
Στη βάση της διατροφής των αρχαίων Ελλήνων συναντούμε τα δημητριακά, ζεία και σε περιπτώσεις ανάγκης μείγμα κριθαριού με σιτάρι, από το οποίο παρασκευαζόταν ο άρτος. Τα δημητριακά συνοδεύονταν συνήθως από οπωροκηπευτικά (λάχανα, κρεμμύδια, φακές και ρεβύθια). Η κατανάλωση κρέατος και θαλασσινών σχετιζόταν με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας, αλλά και με το αν κατοικούσε στην πόλη, στην ύπαιθρο ή κοντά στη θάλασσα. Οι Έλληνες κατανάλωναν ιδιαιτέρως τα γαλακτοκομικά και κυρίως το τυρί. Το βούτυρο ήταν γνωστό, αλλά αντί αυτού γινόταν χρήση κυρίως του ελαιόλαδου. Το φαγητό συνόδευε κρασί (κόκκινο, λευκό ή ροζέ) αναμεμειγμένο με νερό.
Ενδυμασία
Κανονικά το κορίτσι φοράει ένα χιτώνα, μια απλή ρόμπα φτιαγμένη από ένα κομμάτι λινό ύφασμα ( ή μάλλινο το χειμώνα )ραμμένο στην κάτω άκρη, αλά αφημένο ανοιχτό στην κορυφή.
Αν και δεν έχει διατηρηθεί κάποιο ρούχο μέχρι τις μέρες μας, αντλούμε πληροφορίες από άλλα ευρήματα όπως αγάλματα, αγγεία και άλλες καλλιτεχνικές απεικονίσεις. Τα ρούχα ήταν, σχεδόν αποκλειστικά, χειροποίητα φτιαγμένα στο σπίτι και χρησιμοποιούνταν και ως κλινοσκεπάσματα ή στρωσίδια. Παρά την γενική αντίληψη ότι τα ρούχα ήταν όλα λευκά, στην πραγματικότητα, σύμφωνα με ίχνη χρωμάτων σε αγάλματα και από συμπεράσματα βάσει αγγείων, τα υφάσματα που φορούσαν οι αρχαίοι Έλληνες είχαν αρκετά έντονα χρώματα και τα ρούχα ήταν περίτεχνα διακοσμημένα. Άνδρες και γυναίκες φορούσαν ένα εσωτερικό ρούχο, είτε τον πέπλο είτε τον χιτώνα, και ένα εξωτερικό, το ιμάτιον. Ο πέπλος ήταν από πιο βαρύ ύφασμα, μάλλινος συνήθως ενώ ο χιτώνας ήταν ελαφρύτερος, από λινό ύφασμα.
18ο Δημοτικό Σχολείο Ρόδου
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Posted by hamomilaki Anthemis at 07:56
Η επίδραση των μύθων ίσως συνίσταται στο ότι προστατεύουν την πραγματικότητα από τη φθορά της. Η πραγματικότητα μοιάζει να είναι πεπερασμένη, ενώ ο μύθος, έξω από τη σύμβαση του χρόνου, διατηρεί τη νεανικότητά του άφθαρτη. Πρόκειται για μια εποχή που δίχως να λογοδοτεί στην Ιστορία, την προαναγγέλλει.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αυθαιρεσίας κινήθηκα και εγώ στο βιβλίο μου «Αθήνα – Η μυθολογία μιας πόλης»*, όπου συνδέω το μυθικό παρελθόν της πόλης με τη σύγχρονη ζωή, κάνοντας αναγωγές και συνειρμούς στη συναρπαστική διαδρομή αυτής της πόλης που κάθε σημείο της αποτελεί σημάδι που σε παραπέμπει στις απαρχές της.
Συνεπώς, η ανάγνωση της μυθολογίας της Αθήνας σε αυτή την περίπτωση έχει εντελώς προσωπικό χαρακτήρα. Οι αναγωγές, όσο αυθαίρετες κι αν φαίνονται, έχουν την προβολή τους στη σύγχρονη ορθολογιστική πραγματικότητα – μέσα από συνειρμικές υπερβάσεις έστω – και προτείνουν έναν νέο τρόπο ανάγνωσης της μυθολογίας, ενταγμένης στην πραγματική ζωή σε ένα οιoνεί παρόν που διαψεύδεται και επιβεβαιώνεται ταυτόχρονα.
[…]
Η Δωδεκάπολις Κεκροπία
Ο Κέκροπας έχουν να το λένε πως ήταν ένας πολύ ενεργητικός βασιλιάς. Καθώς όλα δείχνουν δεν ενεργούσε τυχαία ούτε περιστασιακά, αλλά βάσει ενός σχεδίου πρωτοποριακού και καινοτόμου για την εποχή του. Αφού πρώτα στέφθηκε βασιλιάς πάνω στον βράχο της Ακρόπολης, έστησε εκεί και το κέντρο της διοίκησής του από όπου επέβλεπε και κυβερνούσε την πόλη. Σαν πρώτο στρατηγικό μέτρο διέταξε την περιτείχιση της Ακροπόλεως. Αργότερα, όταν φάνηκαν στον αττικό ορίζοντα οι πρώτες κεφαλές των εχθρών και υψώθηκε ο κουρνιαχτός από τον απειλητικό βηματισμό τους, ο Κέκροπας κατάφερε να πείσει τους μέχρι τότε διασκορπισμένους και αποκομμένους από τον κυρίως χώρο του βασιλείου κατοίκους να συγκροτηθούν σε μιαν ενιαία πόλη. Αυτό το έκαμε πρώτος, πολύ πριν το ξανασυναντήσουμε ως μεταρρύθμιση του Θησέα. Οι τοποθεσίες έξω από την πόλη πρέπει να ήταν γεμάτες κινδύνους, να προκαλούσαν φόβο και αβεβαιότητα, σε αντίθεση με τους προστατευμένους χώρους της.
Η δημιουργία του άστεως γέννησε την αστυφιλία. Στις πόλεις οι άνθρωποι, εκτός από τις πρακτικές ευκολίες του βίου, έμαθαν να αστειεύονται και να χαμογελούν. Ναι! Στο άστυ γεννήθηκε το γέλιο και τα αστεία, η κομψότητα της σκέψης – εξ ου και ο αστός είναι απαραίτητα αστείος, γνωρίζει να γελά και να χαίρεται!
Η παράδοση λέει ότι ο Κέκροπας κατάφερε να ενώσει δώδεκα χωριά, που όλα μαζί έφτιαξαν τη Δωδεκάπολη.
Ιδού τα ονόματα των τόπων: Κεκροπία, Τετράπολις, Επακρία, Δεκέλεια, Ελευσίνα, Άφιδνα, Θορικός, Βραυρώνα, Κύθηρος, Σφητός, Κηφισιά. Ως δωδέκατο μέρος, κάποιοι αναφέρουν το Φάληρο και κάποιοι άλλοι την Αθήνα.
Ονομασίες που συνεχίζουν να υπάρχουν στην πόλη από την εποχή των μύθων, μεταφέροντας μυστικά το αρχαίο τραγούδι της!
Και εγένετο λαός
Όταν ενώθηκαν οι διασκορπισμένες κώμες σε μιαν ενιαία πόλη, γεννήθηκε η ανάγκη της καταμέτρησης των ανθρώπων της. Ο αξιομνημόνευτος αυτός βασιλιάς ήταν που ζήτησε να γίνει η πρώτη θρυλούμενη απογραφή των κατοίκων: κάθε κάτοικος της πόλης έπρεπε να ρίξει ένα λιθάρι (να βάλει το λιθαράκι του, όπως εξακολουθούμε να λέμε στις μέρες μας) σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο. Το άθροισμα των λίθων θα έδινε τον αριθμό των κατοίκων.
Αυτή η παράδοση της απογραφής με τις πέτρες, μας φέρνει έντονα στο μυαλό την ιστορία του Δευκαλίωνα και της Πύρρας οι οποίοι, σύμφωνα με τον Πίνδαρο, μετά τον κατακλυσμό, πετούσαν πέτρες πίσω τους προκειμένου να δημιουργήσουν τους νέους ανθρώπους. Θα μπορούσαμε άνετα να ισχυριστούμε ότι και η ιδέα της απογραφής τού Κέκροπα, μετά μάλιστα κι από τον κατακλυσμό του Ωγύγου, ήταν αντίστοιχη: να δημιουργήσει τους νέους κατοίκους της Αττικής.
Από τότε, το δίχως υπόσταση πλήθος έγινε λαός από τη λέξη λας που σημαίνει λίθος!
Από μια στοίβα πέτρες γεννήθηκε ο λαός!
Η πέτρα, ο αρχέγονος πρόγονος της ψήφου
Τα πολύ παλιά χρόνια ήταν συνήθειο των οδοιπόρων να αφήνουν σε αφιλόξενες τοποθεσίες κάτι φαγώσιμο – αν είχαν – σαν προσφορά, πάνω σε μια στοίβα από πέτρες. Μάλιστα, πίστευαν ότι σ’ αυτή τη στοίβα κατοικούσε κάποιος θεός, ιδιαίτερα στην κορυφαία πέτρα που ήταν και η μεγαλύτερη για να μπορούν να αφήνουν εκεί οι περαστικοί τις προσφορές τους. Ο θεός αυτός ήταν ο Ερμής που το όνομά του προέρχεται από το έρμα, δηλαδή τη στοίβα από πέτρες στην οποία κατοικεί, τη δε προσφορά που άφηναν πάνω της, την ονόμαζαν έρμαιον. Ακόμα συνηθίζουμε να μιλάμε «για ανερμάτιστο λόγο» ή αλλιώς για τον άνθρωπο που «δεν έχει έρμα», δεν είναι δηλαδή στέρεος – όπως ο σωρός από πέτρες.
Επίσης, συνηθίζουμε να λέμε ότι «αυτός είναι έρμαιο της τύχης του», ότι, δηλαδή, περιμένει από την τύχη να τον βοηθήσει. Μας ενθουσιάζει να πιστεύουμε ότι κι αυτή η εκδοχή σχετίζεται με την απογραφή του Κέκροπα, με την έννοια ότι τόσο οι ερμές όσο και το έρμαιον συμβάλουν ώστε να σωθεί κάποιος χαμένος και τελικά να προσμετρηθεί ξανά στην κοινότητά του, στο γένος του και τη φυλή του, να ξαναγεννηθεί από την καλή του τύχη εξ αιτίας των πετρών που αποδείχθηκαν σημάδι σωτήριο. Θα μπορούσε κανείς, με μια δόση αυθαιρεσίας, να ισχυριστεί ότι η πέτρα τελικά είναι ο θεμέλιος λίθος της Δημοκρατίας…
Η μεγάλη ιδέα της καταμέτρησης των ανθρώπων αποτέλεσε την απαρχή της οντότητας του λαού. Από τότε ως τις μέρες μας πέρασαν αμέτρητοι αιώνες για να μπορεί ο λαός να εκφράζει τη γνώμη του. Η ατομική γνώμη αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της δημοκρατίας: να έχει το δικαίωμα να εκφράζει κανείς ελεύθερα και απρόσκοπτα τη θέλησή του. Το μεγάλο ταξίδι της προσωπικότητας – τότε που ο λαός αποκτά πρόσωπα – ξεκινά από την εποχή των μύθων. Ο άνθρωπος, ως μονάδα αλλά και ως μέρος ενός συνόλου, αποτέλεσε και τη δύναμη της πόλης, μιας πόλης η οποία συστάθηκε, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ως «κοινωνία αυτάρκης, σύνθετη από κώμες, που έχει σκοπό την επιβίωση και την ευζωία των μελών». Ο Κέκροπας, λοιπόν, είναι ο πρώτος που επινόησε την απογραφή ως στοιχείο ενότητας των διάσπαρτων κοινοτήτων και γενών, στρέφοντας για πρώτη φορά την προσοχή όλων στην ατομικότητα – πάνω στην οποία οικοδομήθηκε με έμπνευση η έννοια του πολίτη.
* Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης, «Αθήνα – Η μυθολογία μιας πόλης», Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2015
Πολλές μελέτες έχουν γραφτεί με θεμα τα στρατηγήματα και τις τακτικές που εφάρμοζαν στα Πεδία της Μάχης οι Αρχαίοι Έλληνες, επιτυγχάνοντας αποφασιστικό αποτέλεσμα για την Τροπή της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Στην αρχαία Ελλάδα, ο Ελληνικός στρατός γενικά αποτελείτο από γυμνασμένους άνδρες, με πολεμική περιβολή (θώρακας, περικνημίδες, περικεφαλαία) και με επιδεξιότητα στην χρήση οπλών (ακόντιο, σφενδόνα, τόξο, ξίφος).
Καλύτεροι σφενδονιστές ήταν οι Ρόδιοι, καλύτεροι τοξότες οι Κρήτες, καλύτεροι ακοντιστές οι Ακαρνάνες (από την Ακαρνανία) και οι Αγριάνες (λαός στον Στρυμόνα) και καλύτεροι πελταστές (βλ. παρακάτω) οι Θράκες.
Ο στρατός των αρχαίων Ελλήνων ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε στρατιωτικούς σχηματισμούς στη μάχη, καθώς και το τρέξιμο με ιαχές στην επίθεση κατά των εχθρών.
Η ναυτική υπερδύναμη της εποχής ήταν η Αθήνα. Είναι γνωστές οι περίφημες τακτικές των Αθηναίων που παραπλανούσαν τον εχθρό τους αλλάζοντας τους σχηματισμούς του στόλου τους. Στον στρατό ξηράς, ο Ελληνικός στρατός χρησιμοποίησε από τον 5ο αιώνα π.Χ., πολύ πριν από τον ρωμαϊκό (που είχε μισθοφορικό στρατό από Ρωμαίους και ξένους άνδρες), πολιορκητικές μηχανές όπως πολιορκητικούς κριούς, καταπέλτες και πολιορκητικούς πύργους.
Οι Ρωμαίοι αντέγραψαν το αρχαιοελληνικό στρατιωτικό πρότυπο: τον εξοπλισμό (οπλίτες, ιππείς, πελταστές, ακοντιστές, τοξότες, σφενδονιστές), τις πολεμικές κατασκευές (τριήρεις, πολιορκητικές μηχανές) και την στρατηγική, τόσο στο πεζικό, όσο και στο ναυτικό.
Οι Έλληνες Συρακούσιοι στον πελοποννησιακό πόλεμο – στην Σικελική Εκστρατεία (415 – 413 π.Χ.) είχαν Ιταλούς μισθοφόρους στους οποίους έμαθαν την τέχνη του πολέμου. Οι Έλληνες είχαν και σαλπιγκτές για τα στρατιωτικά παραγγέλματα στις μάχες, καθώς και αυλητές που συντόνιζαν το βήμα των στρατιωτών
Επιστρέφοντας στον σπαρτιατικό στρατό, πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν ο πρώτος που εφήρμοσε τους στρατιωτικούς σχηματισμούς στη μάχη και μάλιστα αλλάζοντάς τους κατά την διάρκειά της. Αυτό έγινε πολύ πριν από την εμφάνιση της μακεδονικής φάλαγγας που δημιούργησε – περίπου το 338 π.Χ. – ο Μακεδόνας βασιλιάς Φίλιππος ο Β΄ (8).
Οι Λακεδαιμόνιοι οπλίτες έφεραν σκούρα κόκκινη επωμίδα ή θώρακα (οι πιο βαριά οπλισμένοι), δόρυ, ασπίδα στην οποία ενεγράφετο το χαρακτηριστικό μεγάλο Λ (=Λακεδαιμόνιοι), καθώς και μικρό εγχειρίδιο (φονικό μαχαίρι): την ξυήλη. Οι στρατιώτες συγχρόνιζαν το βήμα τους με τη μουσική αυλών. Κατά την διάρκεια της μάχης γινόταν αλλαγή των σχηματισμών κατά τέτοιον τρόπο, ώστε οι καλύτεροι πολεμιστές να είναι στην πρώτη γραμμή.
Αν ο εχθρός διασπούσε το σχηματισμό, τότε τους πεσόντες στρατιώτες αντικαθιστούσαν άλλοι οπλίτες που ήταν σκορπισμένοι στην περιοχή της μάχης.
Ο σπαρτιατικός στρατός, επίσης, χρησιμοποίησε και άλλα πολεμικά τεχνάσματα, τα λεγόμενα «κλέμματα΄΄. Τέτοιο κλέμμα ήταν, για παράδειγμα, η προσποίηση ότι ο σπαρτιατικός στρατός ήταν σε κατάσταση αδρανείας, για να παραπλανηθεί ο εχθρός. Πάντως και ο σπαρτιατικός και ο μακεδονικός στρατός, αποτέλεσαν πρότυπο οργάνωσης και τακτικής. Ομοίως και άλλοι στρατοί όπως των Αθηναίων και των Βοιωτών.
Ήδη κατά την ύστερη αρχαιότητα, Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς μέχρι και σύγχρονοι ακαδημαϊκοί, εξετάζουν το αντικείμενο από μία σχετική απόστασι, είτε σαν να παρακολουθούν επί χάρτου τις τακτικές κινήσεις των αντιπάλων στρατευμάτων, είτε σε γεωστρατηγικό και πολιτικό επίπεδο σε συσχετισμό με τις συνθήκες της υπό εξέτασι περιόδου .
Παρέβλεψαν όμως, σχεδόν όλοι, να ασχοληθούν και να εξετάσουν, το ίδιο το κύτταρο που γέννησε την ανάγκη χρησιμοποιήσεως αυτών των τακτικών και στρατηγικών εφαρμογών, το στοιχείο που επέδρασε τόσο καταλυτικά στην διαμόρφωσι του πεδίου της μάχης και του κοινωνικού γίγνεσθαι, που δεν είναι άλλο παρά η Επινόησι και Εισαγωγή της Οπλιτικής Φάλαγγος!
Πώς και από ποιους δομείται; πως διοικείται; πως κινείται; τι είναι αυτό που καταβάλλει τον αντίπαλο; και πως νοιώθει κάποιος που ανήκει σε αυτήν;… Ίσως οι σύγχρονοί της, εκ συναφείας και εγγύτητος, κάποια πράγματα τα θεώρησαν αυτονόητα και τετριμμένα για να τα αναφέρουν με αποτέλεσμα να τους διαφύγουν.
Ενώ οι σύγχρονοι μελετητές λόγω χρονικής αποστάσεως και ελλιπούς βιβλιογραφίας, είτε δεν τους απασχόλησε είτε δεν τόλμησαν να το αγγίξουν. Εκπληκτική βέβαια εξαίρεσι αποτελεί η αξιολογότατη μελέτη του Victor Davis Hanson με τίτλο: «Ο Δυτικός Τρόπος Πολέμου» η οποία καταπιάνεται με ακριβώς αυτό το αντικείμενο!
Στο παρόν άρθρο λοιπόν, θα ασχοληθούμε ειδικά με την επινόησι και χρήσι των Αρχαίων Ελληνικών Παραγγελμάτων και Ασκήσεων Ακριβείας Οπλιτικής Φάλαγγος, και καθόλου με τα λοιπά από τα παραπάνω ερωτήματα, αφού θα αποτελέσουν αντικείμενα ιδιαιτέρων άρθρων.
Από τα Βιβλία στην Πράξη!
Όπως είναι φυσικό λοιπόν, η επιτυχία της Φάλαγγος στο Πεδίο της Μάχης ήταν άμεση συνάρτησι της ακριβείας και συγχρονισμού των κινήσεών της και σαφώς του βαθμού πειθαρχίας αυτών που την απάρτιζαν. Διεφάνη αμέσως λοιπόν η ανάγκη καθιερώσεως μίας μεθόδου ώστε να καταστεί δυνατή η μετατροπή ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, από μία απλή συνάθροισι ενός ατάκτου πλήθους, σε μία συγχρονισμένη, συμπαγή και αποφασιστική πολεμική μηχανή, με άριστη διάταξι σε γραμμές και στοίχους. Βεβαίως ο κάθε ένας οπλίτης χωριστά, δεν έπαυε να αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα, με ατομικό χαρακτήρα, ανάγκες και επιθυμίες!!
Η λειτουργία όμως της Φάλαγγος προϋπέθετε την αυτοπροαίρετη και εθελοντική υποβολή των προσωπικών αναγκών και ενσυνείδητη πειθαρχία των κινήσεων και αποφάσεων του κάθε οπλίτου χωριστά.
Έτσι λοιπόν γεννήθηκε και το απαύγασμα της Ελληνικής Κοινωνικής Συνειδήσεως που είναι η υποταγή του προσωπικού συμφέροντος στο Συλλογικό!
Έτσι δομήθηκαν ευνομούμενες πολιτείες αποτελούμενες από ευσυνειδήτους, παραγωγικούς και ενεργούς Πολίτες, που μέχρι σήμερα θαυμάζουμε και ζηλεύουμε, σαν να αποτελούν άφθαστο όνειρο!!
Επομένως υπό συγκεκριμένη στρατιωτική διοίκησι, ΕΝΑΣ αποφάσιζε ποια θα ήταν η επόμενη κίνησι της Φάλαγγος, αλλά κοινή ενσυνείδητη συναπόφασι ΟΛΩΝ των Οπλιτών ήταν η σύγχρονη και ακριβής εκτέλεσι της συγκεκριμένης κινήσεως στον συγκεκριμένο χρόνο!
Αυτό βεβαίως, γέννησε την αμέσως επόμενη πρακτική ανάγκη: Της καθιερώσεως ενός σαφούς και συνοπτικού τρόπου μεταφοράς των διαταγών του επικεφαλής μέχρι και τον τελευταίο οπλίτη με τρόπο που να είναι πλήρως κατανοητός από όλους και με κοινή ορολογία.
Έτσι λοιπόν προέκυψε η επινόησι των Παραγγελμάτων που δεν είναι παρά μία κωδικοποίησι σειράς ενεργειών και κινήσεων σε συγκεκριμένο χρόνο, μετά από εκφώνησι μίας συντόμου και κοφτής φράσεως ή λέξεως από τον επικεφαλής.
Με σκοπό βεβαίως να καταστούν αυτές οι κινήσεις αποτελεσματικές και συγχρονισμένες στο πεδίο της μάχης, καθιερώθηκαν οι από την περίοδο της ειρήνης Ασκήσεις Ακριβείας για την εξάσκησι και προετοιμασία των Οπλιτών.
Όσο πιο ακριβείς ήταν στην εκτέλεσί τους οι Οπλίτες, τόσο πιο αποτελεσματικοί ήταν στο πεδίο της Μάχης, όπως αποδεικνύει περίτρανα το παράδειγμα των Σπαρτιατών που όχι μόνον είναι οι γεννήτορες της Ιδέας της Φάλαγγος αλλά είχαν αναγάγει την Στρατιωτική Αγωγή σε πραγματική τέχνη, καθιστώντας τους αναντιρρήτως Πρότυπα Πολεμικής Αρετής, ανά τους αιώνες!
Από την αρχαιότητα μέχρι και τις μέρες μας στον σύγχρονο Στρατό, λέμε ότι ο δείκτης πειθαρχίας ενός τμήματος είναι ο βαθμός ακριβείας κατά την εκτέλεσι ασκήσεων ακριβείας!
Μας παραδίδεται μάλιστα από αρχαίους ιστορικούς, η έκπληξη στα μάτια των Περσών βλέποντας από μακρυά την προέλαση της Μακεδονικής Φάλαγγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την οποία παρομοίασαν άψογα λέγοντας, ότι ήταν τόσο τέλεια ζυγημένοι και στοιχημένοι οι οπλίτες κατά την κίνηση τους, που από απόσταση δεν έμοιαζαν για ένα πλήθος ανθρώπων, αλλά σαν καρφιά καρφωμένα σε τέλειες γεωμετρικές θέσεις επί μίας κυλιομένης σανίδος!!! Και αυτή η εικόνα από μόνη της, τους έκανε να κυριευτούν από τρόμο.
Τα Ηλύσια πεδία και τα νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί)….
Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν οι απαλές πνοές του Ζέφυρου που έφθαναν από τον Ωκεανό, χωρίς μήτε να τους παγώνουν μήτε να τους ζεσταίνουν πολύ. Τα νησιά αυτά τα κυβερνούσε ο Ραδάμανθυς που εκτελούσε τις εντολές του Κρόνου.
Στους παραδεισένιους αυτούς τόπους, πήγαιναν οι αγαπημένοι ήρωες των αρχαίων Ελλήνων, όταν πέθαιναν. Εκεί οι «θεοί» τους χάριζαν την αθανασία και περνούσαν μια ζωή ξένοιαστη, χωρίς να τους ταλαιπωρούν ούτε χιόνια, ούτε βαρυχειμωνιές, ούτε νεροποντές. Οι εκλεκτοί που πήγαιναν εκεί χαίρονταν όσα δεν μπορούν να χαρούν οι κοινοί άνθρωποι πάνω στη γη.
Περνούσαν τις ώρες τους χωρίς καμιά βιοτική έγνοια, γυμνάζονται, τρέχουν πάνω στα άλογά τους, παίζουν πεσσούς, συνοδεύουν τα τραγούδια τους με την κιθάρα και φυσικά τρωνε όλοι μαζί στεφανωμένοι. Κάθονται παρέες – παρέες και κουβεντιάζουν ώρες πολύ, μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μοσκοβολάει από το θυμίαμα που καιει πάνω από τους βωμούς των θεών.
Από τις πηγές που ξέρουμε μαθαίνουμε ότι τα Ηλύσια φιλοξενούσαν τον Μενέλαο, τον Κάδμο, τον Πηλέα, τον Διομήδη, τον Λύκο (που ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Πλειάδας Κελαινώς) και τον Αχιλλέα.
Στον ευλογημένο εκείνο τόπο ο Ήλιος λάμπει μέρα και νύχτα χωρίς να σκοτεινιάζει. Η γη χαρίζει εδώ τρεις φορές το χρόνο τους καρπούς της. Ολόγυρα από την πολιτεία παντού λιβάδια και δάση από πανύψηλους κέδρους και δέντρα με χρυσούς καρπούς. Τα ποτάμια κυλούν χειμώνα καλοκαίρι ήσυχα χωρίς να ξεχειλούν και να ρημάζουν τις καλλιέργειες, ούτε πάλι να ξεραίνονται…
Φανταστικός και πανέμορφος τόπος, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες τοποθετούν στη δυτική άκρη της Γης.
Το όνομα Ηλύσια για πρώτη φορά συναντάται στην Οδύσσεια (δ 563), όπου κατά τον Όμηρο:
Εκεί οι ημέρες των θνητών ανάλαφρες διαβαίνουν, δεν έχει ούτε χειμώνα εκεί, μήτε βροχή και χιόνα, μόνον τον Ζέφυρο, τον αέρα τον γλυκό, ανεβάζει παντοτινά ο Ωκεανός και τους εκεί θνητούς δροσίζει.
Κατά τους μεταγενέστερους επίσης ποιητές, και ιδίως κατά τον Πίνδαρο, τα Ηλύσια ή Νήσοι των Μακάρων είναι η κατοικία όπου είχαν το προνόμιο να κατοικούν τα θνητά τέκνα των θεών και οι ένδοξοι ήρωες.
Έτσι κατά τον Ίβυκο, ο Αχιλλεύς, όταν μετά το θάνατό του ανήλθε στα Ηλύσια, συζεύχθηκε την Μήδεια (κατά την Οδύσσεια όμως αυτός βρισκόταν στον Κάτω Κόσμο).
Άλλοι ήρωες που αναφέρεται ότι κατοικούσαν εκεί ήταν:
■ ο Πηλεύς
■ ο Διομήδης,
■ ο Κάδμος,
■ Αρκετοί ήρωες του Τρωικού και του Θηβαϊκού πολέμου.
Αργότερα όμως, όταν τα Ελευσίνια Μυστήρια έγιναν εξαπλώθηκαν, η ευτυχία των Ηλυσίων έπαψε να ανήκει πλέον αποκλειστικά στην τάξη των ευγενών και επεκτάθηκε και σε μύστες των μυστηρίων.
Ο Βιργίλιος αναφέρει ότι την χώρα αυτή τη λούζει καθαρό και λαμπρό φως και σε αυτήν οι άνθρωποι επανευρίσκουν τις απολαύσεις της Γης, μέσα στην τέλεια ευδαιμονία, εφόσον βέβαια υπήρξαν αγαθοί κατά την επίγεια ζωή τους.
Στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, η λέξη Στάδιο αναφέρεται σε μέτρηση της απόστασης.
Στάδιο ήταν επίσης και το οικοδόμημα όπου οι θεατές παρακολούθησαν εκδηλώσεις αθλητικών κυρίως γεγονότων (Αγώνες) στενά συνδεδεμένες με τη θρησκεία .
Οι Αγώνες διοργανώνονταν κάθε δύο ή τέσσερα χρόνια προς τιμή μιας συγκεκριμένης θεότητας ή ημίθεου, όπως ο Δίας στην Ολυμπία, ο Απόλλων στους Δελφούς, ο Ποσειδώνας στα Ίσθμια και ο Οφέλτης στη Νεμέα. Αυτοί αποτελούσαν τους τέσσερις μεγάλους Πανελλήνιους Αγώνες. Ωστόσο, και σε άλλες περιοχές στην Ελλάδα φιλοξενούνταν επίσης τακτικά αθλητικοί αγώνες.
Αρχικά, τα στάδια ήταν απλά ,μερικές φορές χτισμένα κοντά σε πρανή λόφων για να έχουν μια σαφή εικόνα των γεγονότων οι θεατές . Ωστόσο, από τις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. προστέθηκαν αρχικά τεχνητά αναχώματα (πρανή) και αργότερα προστίθεται εδώλια (καθίσματα) από πέτρα ή μάρμαρο. Σήμερα χάρη στην αρχαιολογική σκαπάνη μπορούμε να θαυμάσουμε ορισμένα από αυτά τα μεγαλόπρεπη Στάδια που συνέδεσαν την ύπαρξη τους με τα λαμπρά αθλητικά γεγονότα της αρχαιότητας:
Αρχαίο στάδιο Ολυμπίας
Το στάδιο της Ολυμπίας είναι ο χώρος όπου τελούνταν οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες αλλά και τα Ηραία, αγώνες γυναικών προς τιμήν της Ήρας.Αν και οι αγώνες ιστορικά ξεκίνησαν το 776 π.Χ το στάδιο απέκτησε τις σημερινές του διαστάσεις κατά τον 4ο αιώνα π.Χ λόγω της αυξητικής τάσης της εμβέλειας των αγώνων που συνεχώς συγκέντρωναν περισσότερους αθλητές αλλά και θεατές. Έτσι έφτασε να διαθέτει ένα στίβο με μήκος 212,54 μ. και πλάτος 30 μ.
Η απόσταση ανάμεσα στις δύο λίθινες βαλβίδες, που σηματοδοτούν τις αφέσεις, είναι 192,27 μ., δηλαδή ένα ολυμπιακό στάδιο.
Υπολογίζεται ότι το στάδιο χωρούσε περίπου 45.000 θεατές, ωστόσο δεν απέκτησε ποτέ λίθινα καθίσματα και οι θεατές κάθονταν κατά γης. Ελάχιστα λίθινα καθίσματα υπήρχαν μόνο για τους επισήμους
H μνημειακή είσοδος του σταδίου
Στα τέλη του 3ου αι. π.Χ. κατασκευάσθηκε η μνημειακή είσοδος του σταδίου, η λεγόμενη Κρυπτή, μία λίθινη καμαροσκεπής στοά μήκους 32 μ., από την οποία έμπαιναν στο στάδιο οι αθλητές.
Το στάδιο ήταν σε χρήση μέχρι και το 393 μ.Χ όποτε ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος εξέδωσε απαγόρευση τέλεσης των αγώνων ως παγανιστικούς.
Η πλήρης αποκάλυψη του μνημείου από την αρχαιολογική σκαπάνη έγινε την περίοδο 1952-1966.
Αρχαίο στάδιο Δελφών
Το στάδιο είναι στενά δεμένο με την ιστορία των πανελλήνιων Πυθικών αγώνων, αφού εδώ διεξάγονταν τα αθλητικά αγωνίσματα. Η αρχική διαμόρφωσή του χρονολογείται στον 5ο αι. π.Χ., όπως μαρτυρεί η επιγραφή που βρέθηκε εντοιχισμένη στο νότιο αναλημματικό τοίχο του. Στην πρώιμη μορφή του οι θεατές θα ήταν καθισμένοι στο έδαφος ή σε ξύλινα εδώλια. Μνημειώδη λίθινα εδώλια απέκτησε μόλις το 2ο αι. μ.Χ., χάρη σε δωρεά του πλούσιου Αθηναίου Ηρώδη Αττικού, ο οποίος παρήγγειλε για την κατασκευή τους ασβεστόλιθο Παρνασσού .Τότε διαμορφώθηκε και η μνημειώδης τοξωτή θριαμβική είσοδος, η μοναδική σε αρχαίο στάδιο στην Ελλάδα.
Τα ερείπια της τοξωτής εισόδου του Σταδίου.
Το μήκος του στίβου είναι 177,55 μ., ενώ το πλάτος του είναι 25,50 μ.
Το στάδιο είναι κατασκευασμένο στη φυσική πλαγιά. Η βόρεια πλευρά του είναι φυσικά διαμορφωμένη, ενώ η νότια σχηματιζόταν με τεχνητή επίχωση, την οποία συγκρατούσε αναλημματικός τοίχος.
Τα εδώλια της βόρειας πλευράς, εκτείνονται σε 12 σειρές, ενώ της νότιας πλευράς μόνο σε 6 σειρές, λόγω της μεγάλης κλίσης του εδάφους. Υπολογίζεται ότι σε αυτή τη μορφή του το στάδιο είχε χωρητικότητα 5.000 θεατών.
Αρχαίο στάδιο Νεμέας
Στο Στάδιο κάθε δύο χρόνια γίνονταν οι πανελλήνιοι αγώνες Νέμεα ή Νέμεια προς τιμήν του Οφέλτη , γιου του βασιλιά της Νεμέας Λυκούργου . Οι αγώνες αυτοί καθιερώθηκαν το 573 π.Χ.
Το Στάδιο κατασκευάσθηκε στην σημερινή του μορφή στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ
Υπολογίζεται δε ότι χωρούσε περίπου 35.000- 40.000 θεατές.Ο στίβος του, συνολικού μήκους 178 μ., πλαισιωνόταν από λίθινο αγωγό με λίθινες λεκάνες κατά διαστήματα για συγκέντρωση πόσιμου νερού. Στη νότια πλευρά του υπάρχει η λίθινη αφετηρία. Οι αθλητές και οι κριτές εισέρχονταν στο Στάδιο από την μνημειώδη θολωτή στοά.
Η μνημειώδη θολωτή στοά του Σταδίου.
Οι θεατές κάθονταν σε πρόχειρα βαθμιδωτά επίπεδα, λαξευμένα στο μαλακό πέτρωμα, ενώ λίθινα καθίσματα βρίσκονται σε δύο ή τρεις σειρές μεταξύ αφετηρίας και στοάς.
Γύρω στο 270 π.Χ., οι αγώνες μεταφέρθηκαν στο Άργος, παρόλο που ο Άρατος ο Σικυώνιος το 235 π.Χ. επιχείρησε την επιστροφή των αγώνων στη Νεμέα. Μετά από ένα διάστημα, κατά το οποίο γίνονταν εναλλάξ στη Νεμέα και στο Άργος, οι αγώνες σύντομα μεταφέρθηκαν οριστικά στο Άργος.
Το Στάδιο ανεσκάφη κατά τα έτη 1974-81 από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών.
Αρχαίο στάδιο Επιδαύρου
Στο Στάδιο του Ιερού του Ασκληπιείου της Επιδαύρου τελούνταν οι αθλητικοί αγώνες προς τιμήν του Ασκληπιού.
Η πρωιμότερη φάση κατασκευής του οικοδομήματος χρονολογείται στον πρώιμο 5ο αιώνα π. Χ. Το Στάδιο διαμορφώθηκε αρχικά σε μια φυσική κοιλότητα του εδάφους. Από αυτή τη φάση σώζονται καθίσματα από πηλό και μικρούς λίθους, τα οποία εντοπίστηκαν κάτω από τα μεταγενέστερα λίθινα εδώλια. Τα λίθινα εδώλια, που κάλυπταν μόνο το κεντρικό τμήμα των πρανών, άρχισαν να τοποθετούνται από τον 3ο αιώνα π.Χ.
Κοντινή άποψη των αναστηλωμένων λίθινων εδωλίων του Σταδίου.
Ο στίβος για τους αγώνες δρόμου είχε 181.30 μήκος και 21,50 μ. πλάτος. Για τους αγώνες της πάλης, της πυγμαχίας και του άλματος προοριζόταν ο χώρος πίσω από τη γραμμή εκκίνησης / τερματισμού, μήκους περ. 15μ. Στη βόρεια πλευρά του Σταδίου υπήρχε υπόγεια θολωτή δίοδος, η οποία συνέδεε το στίβο με την παλαίστρα, όπου προπονούνταν οι αθλητές πριν τους αγώνες. Από τη θολωτή δίοδο εισέρχονταν εντυπωσιακά οι αθλητές στον στίβο.
Ο Πίνδαρος αναφέρει την τέλεση γυμνικών αγώνων στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήδη από τον πρώιμο 5ο αιώνα. Αθλητικοί αγώνες αλλά και αγώνες ραψωδίας, μουσικής και δράματος αποτελούσαν τμήμα του τελετουργικού που ελάμβανε χώρα κατά τη διάρκεια της γιορτής προς τιμήν του Ασκληπιού που διοργανωνόταν κάθε 4 χρόνια, των Μεγάλων Ασκληπιείων.
Αρχαίο στάδιο Μεσσήνης
Η αρχική κατασκευή του Σταδίου χρονολογείται από επιγραφικά ευρήματα στον 3ο αι. π.Χ. Στα χρόνια του Παυσανία (β΄ μισό του 2ου αι. μ.Χ.) διατηρούσε ακόμη στοιχεία της αρχιτεκτονικής μορφής του των Ελληνιστικών χρόνων, καθώς και τον γλυπτικό του διάκοσμο. Στο Στάδιο τελούνταν, πιθανότατα, γυμνικοί αγώνες (παίδων και εφήβων) προς τιμήν του Ασκληπιού (Ασκληπιεία) και του Διός Ιθωμάτα (Ιθωμαία), και αργότερα προς τιμήν του Αυγούστου και της Ρώμης (Ρωμαία ή Καισάρεια).
Το πεταλόσχημο βόρειο τμήμα του σταδίου (σφενδόνη), κατασκευασμένο από ντόπιο ασβεστόλιθο, καταλαμβάνεται από 19 σειρές λίθινων καθισμάτων (εδώλια), τα οποία έχουν χωρητικότητα 8000 έως 10000 θεατές, και περιβάλλεται από δωρικές στοές. Στο νότιο τμήμα του τα πρανή είναι διαμορφωμένα από απλό χώμα.
Οι κίονες από τις δωρικές στοές που περιβάλλουν το Στάδιο.
Ο στίβος του Σταδίου, έχει μήκος 180 μ.περίπου.Την ύστερη Ρωμαίκη περίοδο προστέθηκε στο νότιο μέρος καμπύλος τοίχος. Τότε ο στίβος μετατράπηκε σε ελλειψοειδή αρένα για μονομαχίες και θηριομαχίες (τέλη 3ου και 4ος αι. μ. Χ.). Ενα χαμηλό στηθαίο και μεταλλικό κιγκλίδωμα έφραξαν το κάτω διάζωμα του πετάλου, για να προστατεύονται οι θεατές από τα όπλα των μονομάχων και από τα άγρια θηρία. Την εποχή αυτή δε χρησιμοποιούνταν πλέον τα χωμάτινα πρανή του Σταδίου.
Αρχαίο στάδιο Ρόδου
Στο Στάδιο τελούνταν τα «Μικρά Αλίεια» και τα «Μεγάλα Αλίεια» ,μεγάλοι αθλητικοί αγώνες προς τιμήν του θεού Ήλιου – Απόλλων, του πολιούχου του νησιού.
Τα «Μικρά Αλίεια» εορτάζονταν ετησίως ενώ τα «Μεγάλα Αλίεια» κάθε 4 χρόνια και τελούνταν συνεχώς από το 300 π.χ. ως το 300 μ.χ. Οι εορτές περιελάμβαναν αθλητικούς, μουσικούς και ιππικούς αγώνες με τη συμμετοχή και γυναικών. Το έπαθλο για τους νικητές των «Μεγάλων Αλιείων» ήταν ένα στεφάνι από φύλλα λεύκης.
Το αρχαίο Στάδιο περιτριγυρισμένο από δέντρα.
Η πρώτη οικοδομική φάση του Σταδίου της Ρόδου έγινε τον 4ο αι.π.Χ.. Η δεύτερη οικοδομική φάση έγινε το 227 π.Χ., έπειτα από τον μεγάλο σεισμό και η τρίτη τοποθετείται στον 2ο αι. μ.Χ., στην ρωμαϊκή περίοδο. Σήμερα το Στάδιο διατηρεί σχεδόν ακέραια τα λίθινα εδώλια του μετά από την ανακατασκευή που του έγινε.
Οι διαστάσεις του Στάδιου είναι 210 μ μήκος και 35 μ. πλάτος.
Η Αθήνα είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας. Είναι από τις παλαιότερες πόλεις του κόσμου, με την καταγεγραμμένη ιστορία της να φθάνει ως το 3.200 π.Χ.
Η Αρχαία Αθήνα, μια περιτοιχισμένη πόλη, ήταν μία πανίσχυρη πόλη-κράτος, που αναπτύχθηκε παράλληλα με το λιμάνι της, το οποίο αρχικά ήταν το Φάληρο και αργότερα ο Πειραιάς. Κέντρο των τεχνών, της γνώσης και της φιλοσοφίας, έδρα της Ακαδημίας του Πλάτωνα και το Λυκείου του Αριστοτέλη, αναφέρεται ευρέως ως λίκνο του Δυτικού πολιτισμού και γενέτειρα της δημοκρατίας, κυρίως λόγω της επίδρασης των πολιτιστικών και πολιτικών επιτευγμάτων της κατά τους 5ο και 4ο αιώνες π.Χ. στο υπόλοιπο της τότε γνωστής Ευρωπαϊκής ηπείρου.
Το αρχικό όνομα της Αθήνας ήταν Ακτή ή Ακτική και το είχε πάρει από τον πρώτο της βασιλιά, Ακταίο. Το δεύτερο όνομά της, Κεκροπία, είχε προέλθει από τον βασιλιά Κέκροπα.
Ο Κέκρωψ δέχεται το δώρο της θεάς Αθηνάς, το ιερό δένδρο της ελαίας, κρατήρας 410 π.Χ., ο οποίος διαδέχθηκε τον Ακταίο, αφού παντρεύτηκε την κόρη του.
Σύμφωνα με τον μύθο, το κάτω μέρος του σώματος του ήταν το ίδιο, με αυτό του δράκοντα. Κατά την διάρκεια των χρόνων της βασιλείας του, η θεά Αθηνά και ο Ποσειδών συναγωνίσθηκαν για την προστασία της πόλεως, προσφέροντας δώρα. Ο Ποσειδών κτύπησε με την τρίαινα του πάνω στον βράχο της Ακροπόλεως και ανέβλυσε μια πηγή με αλμυρό νερό. Από το χτύπημα (τα τρία σημάδια μπορεί να τα δει κανείς πίσω από το Ερέχθειον..) ξεπήδησε και το πρώτο άλογο έτοιμο να υπηρετήσει τον άνθρωπο, ενώ η Αθηνά πρόσφερε ένα δένδρο ελιάς.
Ο μύθος αναφέρει, ότι όλοι οι άνδρες της Αθήνας ψήφισαν για το δώρο του Ποσειδώνα και όλες οι γυναίκες για το δώρο της Αθηνάς και επειδή ήταν μια γυναίκα παραπάνω από τους άνδρες, η θεά Αθηνά προτιμήθηκε και από αυτήν, η πόλη πήρε το όνομα της. Για να προστατεύσει την πόλη από τους πειρατές της Καρίας από την θάλασσα και τους Βοιωτούς από την ξηρά, ο Κέκρωψ διένειμε την Αττική σε δώδεκα περιοχές, για να διαχειρίζεται καλύτερα τον πληθυσμό: Αφίδναι, Βραυρώνα, Δεκέλεια, Επάκρια, Ελευσίνα, Κεκροπία, Κηφισία, Κυθαιρός, Φάληρο, Σφαιττός, Τετράπολις, Θορικό Περισσότερα…
Η ίδρυση της Αθήνας χάνεται στην αχλύ του μύθου, καθώς είναι γενικά αποδεκτό ότι προϋπήρχε της Μυκηναϊκής εποχής. Στα πανάρχαια χρόνια της νεολιθικής εποχής,όλη η περιοχή της Αττικής λεγόταν “Κραναά”. Η ονομασία προέρχεται από το επίθετο “κραναός” που σημαίνει τραχύς, πετρώδης, όπως δηλαδή ήταν όλη η βραχώδης Αττική χερσόνησος.
Κέκροπας
Πρώτοι κάτοικοι της περιοχής θεωρούνται οι Πελασγοί και μετέπειτα,μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα,οι Ίωνες (ο γενάρχης Ίων ήταν υιός του Απόλλωνα και της Κρέουσας). Πρώτος βασιλιάς της πόλης, σύμφωνα με τη μυθολογία, ήταν ο Πελασγός Ακταίος και το αρχικό της όνομα ήταν “Ακτή” ή “Ακτική”. Τον Ακταίο διαδέχθηκε ο γαμπρός του,”Κέκροπας”,από τον οποίο ονομάστηκε “Κεκροπία”.
Ακταίος
-Σύμφωνα με τον Φερεκύδη, ήταν πατέρας του Τελαμώνα και φίλος του Πηλέα. -Σύμφωνα με τον Παυσανία, ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Αττικής. Η κόρη του Άγραυλος παντρεύτηκε τον Κέκροπα, τον οποίο διαδέχτηκε στον θρόνο της Αττικής ο Κραναός. 3. Γιος του Ίστρου, ποτάμιου θεού των Σκυθών, και σύμμαχος των Τρώων.
Όπως πίστευε ο Επίκουρος, ο άνθρωπος είναι κάτι μεγάλο και πολύτιμο.
Την ευτυχία, τη μακαριότητα, την έχει μέσα του, φτάνει να παραμερίσει όσα τον ενοχλούν και του κάνουν κόλαση τη ζωή.
Εδώ σας δίνουμε 10 μικρά αλλά πολύτιμα μαθήματα ευτυχίας που μας δίνουν οι αρχαίοι πρόγονοι μας!
1.Κάνε τα πάντα με αγάπη
Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς. Αριστοτέλης
Η αγάπη είναι η αιτία ενότητας όλων των πραγμάτων Αριστοτέλης
2. Αγκάλιασε τις προκλήσεις και μάθε από αυτές
Όπως λέει και το αρχαίο γνωμικό:
«Ζήσε το σήμερα και ξέχασε το παρελθόν». Οι προκλήσεις είναι πάντα μια ευκαιρία για κάτι καινούριο. Ακόμη και το ΟΧΙ μπορεί να γίνει μια νέα για να κινηθούμε σε μια νέα κατεύθυνση. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη ζωή μας είναι ο εαυτός μας.
«Οι μικρές ευκαιρίες είναι συχνά η αρχή μεγάλων έργων». Δημοσθένης
3. Πίστεψε στον εαυτό σου, άκουσε τον και μην παίρνεις πολύ σοβαρά αυτά που σου λένε οι άλλοι.
Κανείς δεν γνωρίζει τον εαυτό σου καλύτερα από εσένα τον ίδιο. Και κανείς τα παιδιά σου. Θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους που δεν θα μοιραστούν τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες απόψεις και το ίδιο όραμα με εσένα, όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών. Θα υπάρξουν πολλοί που θα σου δώσουν δωρεάν συμβουλές για το πώς θα πρέπει να είναι η ζωή σου ως μητέρα ή πατέρας. Άκουσε τους χωρίς να τους κρίνεις και ακολούθησε αυτό που σου λέει η καρδιά σου
«Εκείνος που ξέρει να ακούει επωφελείται ακόμη κι από εκείνους που μιλούν άσχημα».Πλούταρχος
«Μάθε να είσαι σιωπηλός, άφησε το μυαλό ήσυχο να ακούσει και ν’ απορροφήσει» Πυθαγόρας
4. Ονειρέψου αυτά που θέλεις, και όχι αυτά που δεν θέλεις.
Είναι σημαντικό να ονειρευόμαστε, να κάνουμε μεγάλα όνειρα και να μην σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε. Αλλά πάντα να ελπίζουμε στα καλύτερα
«Μην ξοδεύεις αυτό που έχεις επιθυμώντας αυτό που δεν έχεις. Θυμήσου ότι αυτό που έχεις τώρα, είναι κάτι απ’ όλα αυτά που κάποτε ονειρεύτηκες να αποκτήσεις» Επίκουρος
5. Ποτέ μην τα παρατάς και ποτέ μη χάνεις την πίστη σου
Αντικατέστησε τον φόβο με την ελπίδα. Η ταπεινοφροσύνη, ή αγάπη και η πίστη, μπορούν να κάνουν θαύματα. Και όλα θα συμβούν την κατάλληλη στιγμή και την κατάλληλη εποχή.
«Δεν υπάρχει τίποτα «μεγάλο» που δημιουργείται ξαφνικά…Ένα τσαμπί σταφύλια χρειάζεται χρόνο να ανθίσει, να καρποφορήσει και να…ωριμάσει»! Επίκτητος
6. Πάντα να σκέφτεσαι και να «νιώθεις» θετικά
Η θετική σκέψη είναι δημιούργημα των αρχαίων Ελλήνων. Εστιάστε πάντα στο παρόν και στους λόγους για τους οποίους χαίρεστε! Απομακρύνετε από τη ζωή σας τους αρνητικούς ανθρώπους και φροντίστε πάντα να περιβάλλεστε από ανθρώπους με θετική ενέργεια. Και όπως λένε και οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι:
«Η ιατρική είναι συνυφασμένη με την ουσία του νου» Ιπποκράτης «Η ευτυχία εξαρτάται από τον εαυτό μας» Αριστοτέλης
7. Ψάξε μέσα σου τις απαντήσεις
Πάντα η σκέψη και η ενδοσκόπηση μας βοηθάει να βρούμε τη σωστή λύση, όταν νιώθουμε μπερδεμένοι «Αυτό που μπορούμε να επιτύχουμε εσωτερικά θα αλλάξει την εξωτερική πραγματικότητα.» Πλούταρχος
8. Οι δύσκολες καταστάσεις είναι που μας κάνουν πιο θαρραλέους
«Το θάρρος μας δε φαίνεται στις καθημερινές μας χαρούμενες σχέσεις, αλλά στις προκλήσεις της ζωής και τις αντιξοότητες» Επίκουρος
9. Μην αντιστέκεσαι στο πεπρωμένο σου
«Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του» Πλάτων «Στον καθένα υπάρχουν τρεις αρετές: Η σύνεση, η δύναμη και η καλή τύχη» Ίων ο Χίος
10. Δες τα λάθη σου θετικά και σαν εμπειρίες που θα κινούνται προς την κατεύθυνση των ονείρων σου.
«Αυτός που κάνει τα περισσότερα κάνει τα περισσότερα λάθη» Ευριπίδης
Άλκηστις Ν. 